Column(82): Perfecte juf

Ik zag vandaag zo’n perfecte juffenfilmpje online: in dit geval had juflief de binnenkomst geflimd. Bij de deur stond ze glimmend van plezier (zonder koffie of thee? Niet realistisch!) haar leerlingen op te wachten.

Haren keurig in de krul. Op de deur waren zes afbeeldingen te zien. De leerlingen kwamen keurig en rustig één voor één naar de deur gewandeld (ja, gewandeld!) en tikten een afbeelding aan. Die afbeelding stond symbool voor een type begroeting. Een high five, een boks, een knuffel en nog wat geneuzel. Niemand bleef hangen om te kletsen. Om te vragen of de uitslag van de topotoets er al was. Of ze vandaag in de pauze XXX mochten. Niks.

Ze wandelden, ja WANDELDEN, rustig naar binnen. Ook onderweg geen onderling geklets of gestoot. Gewoon braaf naar hun plek. Niemand die een tas vergat ook.
Het gewone werk: de vergeten gymspullen (grrr).
Het ideale plaatje. Doe nou niet alsof dat bijzonder is, want iedereen laat alleen foto’s van een piekfijn opgeruimd huis zien in de verjaardagskring, eerlijk toegeven! Dat volle aanrecht maar even niet.

Ik kan u melden dat de binnenkomst in de klas ‘s morgens niet zo picture perfect verloopt in het echte leven. Ze vergeten hun tas. Oh jee, de fles water heeft gelekt. Pietje gaat uitgebreid in de deuropening staan kletsen met Jantje, waardoor we filevorming krijgen. Mopperende leerlingen erachter. Loop nou es door joh. Heb je je huiswerk meegenomen? Juf, wat gaan we doen vandaag? Kijk maar op het bord. Oh ja. Juf, ik ben m’n gymspullen vergeten. Een verdrietige leerling die een stroeve start van de dag had, moet opgevangen worden. Gaat ‘t? Doe even een slokje.

Hoera! Een handleiding voor het begroeten!
In de verdere reacties werd juflief jubelend toegejuicht door medejuffen uit de hele wereld. Hoe fijn! Zo creatief! Kon ze de afbeeldingen misschien delen? Wat een relationship had ze zo opgebouwd zeg! She changed lives! Ja echt, het stond er. En dat de kinderen nu leerden consent te geven, zo fijn! Ik probeerde me het voor te stellen met 30 kinderen en dan mijn eigen klas in het bijzonder. Dat ging niet. Mijn reactie was dan ook: Met 30 kinderen? Dat wordt een royal mess. Doe mij maar de vaste boks of elleboog, de snelle aai over de bol bij een enkeling of de knipoog voor de ander. En eentje begroet ik altijd met ‘kuifje’. Ons eigen grapje. Gewoon, zoals altijd en zonder allerlei handleidingen. Terwijl ik echt wel een sucker ben voor plaatjes en lijstjes, vond ik dit wel een tikkie overdreven.

Consent
Los daarvan: consent geven? Bij navraag blijkt dat het in Amerika of Singapore niet meer is toegestaan de kinderen een knuffel te geven. Unthinkable. Of zelfs maar een hand op de schouder te leggen. Vandaar de consent. Zou de juf de begroetingen nu moeten vastleggen om te kunnen bewijzen dat Pietje of Jantje écht zelf consent hadden gegeven? Het viel me namelijk op dat de meeste kinderen een knuffel kozen. Amerika is altijd net een beetje gekker dan wij, dus ik zie het wel gebeuren. Moeder op de stoep: ze had begrepen dat kind een knuffel had gehad van de juf. Dáár wilde ze het hoognodige over weten. Politie was nog nét niet ingeschakeld.

Troost
Ik probeerde me voor te stellen hoe dat moet met een kleuter die ontroostbaar is na een val. Die is echt niet bezig met consent geven: die heeft gewoon de juf nodig. Pronto. Een leerling die het zwaar heeft en behoefte aan steun? Laten ze die gewoon staan? Vanaf een afstandje zwaaien en meelevend kijken? Een pleister plakken alleen met een handschoen aan, onder toezicht van een tweede leerkracht en geen enkele niet-functionele aanraking meer. Puur een medische handeling en hup, de klas weer in. Wat een trieste wereld.

Doe maar gewoon
Hoe kan het dat aanraking tegenwoordig louter ‘slecht’ is? Aanraking bij baby’s is zelfs van levensbelang. Ieder mens heeft behoefte aan steun of troost. Moet ik mijn leerlingen voortaan van me afduwen als ze naar me komen voor een knuffel? Ik mag toch hopen van niet. Ik begrijp het probleem van het ongewenste en grensoverschrijdende, maar het is wel hard dat ook het goede soort aanraken, het troosten, nu teloor gaat. Ik hoop maar dat Nederland daarin een beetje gewoon blijft.