Column(45): Ziek & Failliet

column nr 45

En toen had ik opeens geen werk meer. Voor de tweede keer in mijn leven sta ik op straat. Zelf ben ik in het verleden wel een aantal keer van baan gewisseld, maar ik ben opgevoed met het principe gooi geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt, dus dat deed ik ook niet. De eerste keer dat ik werkloos werd ging het bedrijf waarvoor ik werkte failliet. Helaas was het toen crisis en was ik ook nog eens hartstikke zwanger. Die baan liet toen dus even op zich wachten. En nee,  zwangerschaps-discriminatie mag niet, maar ik begreep het wel. Je huurt immers toch iemand in omdat je die persoon nodig hebt. Niet zodat diegene vervolgens weer vier maanden eruit ligt. Ik bekeek het destijds positief. Hierdoor kreeg ik immers de kans om extra lang van mijn kleine baby te genieten en heb ik, als geluk bij een ongeluk, het eerste jaar van mijn dochter ten volle mee mogen maken.

En nu gebeurt het weer. Wederom een faillissement. Een rare gewaarwording wanneer je met een curator aan de lijn zit die jou vertelt wat de volgende stappen zullen zijn. Al weet hij het ook niet helemaal want ik ben niet een standaard verhaal. Ik zit namelijk nog in de ziektewet. De bescherming van een zieke medewerker houdt volledig op te bestaan op het moment dat een werkgever failliet is.

Helaas ben ik er niet minder ziek door. Het totale gebrek aan energie is nu wel een groot obstakel geworden. Want wat moet ik allemaal regelen? Ik moet een afspraak maken met het UWV, maar de brief met alle gegevens, die heb ik helaas nog niet. Mijn auto moet opgehaald worden want die behoort nu tot de failliete boedel. En ja, dat mag en kan direct. Voor het eerst ben ik blij dat die rot metro nog niet rijdt. Daardoor is het namelijk lastiger voor de ingehuurde student om de auto te komen halen. Dat geeft mij net genoeg respijt om de auto leeg te halen. Ware het niet dat halverwege mijn lichaam protesteert. Mentaal is het namelijk al best een “ding” als dit je gebeurt, maar ook lichamelijk moet je direct in de startblokken. Iets waar ik nu juist de laatste tijd enorm veel moeite mee heb.

Ik moet nu van alles terwijl ik dat helemaal niet kan. Als ik dat namelijk had gekund, dan was er geen reden geweest om in de ziektewet te zitten. Doe ik het niet, dan heb ik wel echt een probleem. Want een ding weet ik zeker; ik krijg over een paar dagen geen salaris terwijl mijn vaste wel gewoon door blijven lopen. Gelukkig woon ik in Nederland waardoor ik gebruik kan maken van een heel groot en mooi vangnet. Het enige nadeel is dat, om bij dat vangnet te komen, ik wel door tig hoepels moet springen en aardig wat geduld moet hebben. Want het kan nog best een paar weken duren voor mijn rekening weer wat wordt aangevuld.

Neemt niet weg dat niemand hierom heeft gevraagd. Net als bij de Intertoys of de Coolcat, niemand heeft de intentie om het zo te laten lopen. Ik neem mijn baas dan ook niets kwalijk. Hij heeft zijn best gedaan de boel zo lang mogelijk draaiende te houden. Ook heb ik geen verwijten naar de curator. Hij moet gewoon zijn werk doen en zich daarbij houden aan de regels die er zijn. Hij kan er niets aan doen dat ik de energie niet heb om de stappen te nemen die ik moet nemen.

Ik hoop alleen maar dat ik op wat medemenselijkheid kan rekenen bij het UWV. De verhalen die ik daarover hoor zijn namelijk niet heel positief. Zo ken ik iemand die vanuit de gemeente hulp in de huishouding krijgt omdat ze het zelf niet meer kan, maar die volgens het UWV wel 40 uur per week aan de slag zou kunnen als huishoudelijke hulp. Ik ken iemand die als directiechauffeur aan de slag moest terwijl ze al in geen twintig jaar in een auto had gereden. Daarbij moest ze afwisselend zitten, staan en liggen. Je vraagt je dan toch af wat er allemaal bij dat takenpakket hoort?

Ik hou mijn hart dus vast voor wat gaat komen en laat het allemaal maar over me heen komen. Er zit weinig anders op. Dit hele gebeuren zuigt namelijk het laatste restje energie uit me wat ik nog had. En ik blijf positief. Emotioneel wil ik me namelijk nog niet failliet laten verklaren. Dus ik blijf lachen. Daar heb ik namelijk minder spieren voor nodig dan wanneer ik zou gaan huilen en de energie die ik daarmee bespaar, die heb ik dan weer keihard nodig voor wat er allemaal komen gaat.

Wish me luck!