Column(93): Groot in het Klein

[Redactie: de zondag- en maandagcolumnist wisselen een keer ]

Een paar jaar geleden werkte ik op een mbo in Amsterdam. De Studieloopbaanlessen waren vaak een beetje ‘freewheelen’: kijk maar hoe je het invult. Als beginneling wilde ik daar wat stevigheid in brengen en schreef ik een lessenserie over succes.

Mijn stiekeme doel was om de leerlingen aan te zetten om na te denken over de vaardigheden die ze nodig zouden hebben om hun studie succesvol af te ronden. We begonnen de serie met kranten op tafel. Welke succesvolle mensen stonden erin? Dit leidde meteen tot een levendige discussie: wat is eigenlijk succes? Mooi, dacht ik, de hele klas was ermee bezig. Al snel bleek dat een groot huis, een mooie auto en een gevulde bankrekening niet het summum van succes zijn.

Een prachtige conclusie. Van daaruit konden we verder werken en ontdekken wat succes voor hen zou betekenen en hoe ze dat zouden bereiken. De beroemde popster komt er echt niet alleen met een mooi koppie en geluk. Dat zagen ze zelf ook wel in. Doorzettingsvermogen, op tijd hulp inschakelen, discipline, talenten inzetten—allemaal dingen die op het bord werden geschreven.

Rebelse Meisjes

Afgelopen week werd ik eraan herinnerd toen ik een boek bestelde van Rebelse Meisjes. De Black Girl Magic-editie. Om de balans een beetje te herstellen, bestelde ik ook een boek over Bijzondere Jongens. Waarom al deze groepen in aparte boeken moet, vraag ik me sterk af, maar dat is weer een andere frustratie voor een andere column.

Natuurlijk bladerde ik even door het boek. Een van de vrouwen die eruit sprongen was Kimberley Bryant, ingenieur en ondernemer. Haar uitspraak: “Wat er nog niet is, kun je wel worden. Dat is precies wat vernieuwers doen.” Ze richtte een organisatie op die gekleurde meisjes lesgeeft in wetenschap, technologie en wiskunde—een prachtig initiatief om deze meisjes de kans te geven hun ambitie na te jagen. Mooi voorbeeld! Maar dan is daar een vrouw die rijk en beroemd is geworden door een handig huwelijk met een Engelse prins. Ik krab me achter de oren. Is dat een rolmodel? De les over succes komt opnieuw bij me op. En eerlijk gezegd, een lichte irritatie overvalt me.

Rol in de Schijnwerpers

Toevallig (of niet?) kwamen er de afgelopen weken meerdere gesprekken over zingeving op mijn pad. Mensen die zich hardop afvroegen: “Wat kan ik bijdragen? Heb ik wel genoeg gedaan?” Niet voor iedereen is een rol in de schijnwerpers weggelegd. Niet elk gebaar hoeft groot of opvallend te zijn. Is dat nodig om ‘zin te geven’ en een bijdrage te leveren aan een groter geheel? Sommigen ambiëren misschien wel die schijnwerpers, denken dat dat dé manier is om iets bij te dragen. En misschien doen ze dat ook.

Bij het afscheid van mijn moeder realiseerde ik me hoe iemand groot kan zijn in het klein. Mijn moeder was ogenschijnlijk niet indrukwekkend: geen lange interviews op tv, geen podcasts, geen sociale media-volgers. Maar de betekenis die ze voor veel mensen had, was onmiskenbaar. Ze bracht haar impact in stilte, op een onopvallende manier, maar het had wel degelijk zin. Voor mij was dat een belangrijke les in echte zingeving. De kracht van het kleine, persoonlijke gebaar. Belangeloos klaarstaan voor de mensen om je heen. Een helpende hand wanneer iemand een boodschapje moet doen. Zulke mensen komen niet vaak voor in boeken als voorbeeld, worden niet beroemd of rijk. Maar succesvol, dat zijn ze zeker.

Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.

Klik voor de definitie van een column

Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door – aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.

De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.

Zie ook bijgaande definitie van wikipedia: