Column: Taboe or not taboe

Esther zegt plots “Sorry, ik kon nie”,

Redactie:  “Geen nood we hebben Bonnie”.

Columnr 2

Een tijdje geleden alweer heeft een bekend kaartenmerk een serie kaarten uitgebracht, die bij sommigen nogal wat stof heeft doen opwaaien. De teksten zijn namelijk niet alledaags en het roept bij menigeen een reactie op in de trant van “Oh, dat kun je toch niet maken!” Met respect voor een ieders mening, vind ik ze zelf echter geweldig, vooral omdat ik ze taboedoorbrekend vind. Mijn zusje stuurde mij er een tijdje terug eentje per post. Het eerste moment was ik stomverbaasd, maar vervolgens moest ik er hartelijk om lachen. Het behoeft hier misschien enige uitleg.

klik voor vergrote weergave

Mijn zusje en ik noemden mijn moeder –vraag niet waarom- steevast moeder-de-koe. Dat werd al snel door menigeen overgenomen en zo bracht zij onder de koosnaam “Koetje” een groot deel van haar leven door. Ons lieve Koetje, die de zomer van vorig jaar niet meer had gehaald, zoals ze dat zelf al had voorspeld. Ze had kanker. In het prille voorjaar ben ik nog met haar op vakantie geweest. Zij zat in de schaduw, terwijl ik haar vanaf een zonnig plekje in de tuin stiekem begluurde vanonder de rand van mijn rieten zonnehoed. Het was alsof ik toen pas voor het eerst zag hoe fragiel ze was geworden. Ze had geen fut meer, alles kostte haar veel energie, ze was moe, had pijn en kon zich moeizaam bewegen, maar deze vakantie had ze voor geen goud willen missen. Mam, wil je niet liever hier in de zon? “Nee” antwoordde ze zacht “laat mij hier maar even. Lekker koel.” En ik liet haar. Breekbaar, kwetsbaar in de schaduw van haar leven.

Ze was een sterke, moedige vrouw die altijd precies wist wat ze wel en zéker wat ze niet wilde. Ze had duidelijk de regie over haar eigen leven en toen dat ten einde kwam, wilde ze ook dat en het ‘daarna’ tot in details met ons bespreken. Zo wilde ze gecremeerd worden in een niet al te dure kist, want dat was “zo zonde”. Praktisch als altijd. “Wil je soms ook je eigen kaart maken?” had ik gekscherend aan haar gevraagd, waarop zij direct reageerde met: “Oh, nou… nu je ’t zegt…” Uit een laatje met kwastjes, aquarelverf en wat losse vellen papier, viste ze een klein door haar geschilderd krokusje. “Kijk! Deze is nog gelukt, daarna kon ik niet meer zo goed zien. Gebruik die maar, want voor mij geldt hetzelfde: ik heb de lente net gehaald” En zo geschiedde, niet veel later prijkte op de voorkant van haar rouwkaart het krokusje. Het was een bijzondere kaart en minstens zo bijzonder is de eerdergenoemde kaart die ik ontving:

Treffend en met een vette knipoog naar mijn moeder kan een kaart niet zijn toch? Bovendien kan ik me een geschiktere dag als deze niet bedenken om letterlijk toe te passen wat er staat. Vandaag precies een jaar geleden hebben we namelijk haar as verstrooid. Een dag waarop ik haar even wilde gedenken, maar nog geen idee had op welke manier. Totdat de vraag kwam of ik vandaag als invaller voor een schrijfsel kon zorgen. Mooi, twee vliegen in één klap.

En zo bedenk ik mij op de grens van nazomeren en herfstbladeren, dat een tweede zomer zonder lieve Koetje voorbij is. Twee mooie zomers die ik wel heb gehaald, uitkijkend naar het komende seizoen vol prachtige kleuren en schemerige avonden gezellig op de bank met warme chocolademelk en een brandend kaarsje op tafel. En taboe of geen taboe, ook al is het misschien mijn persoonlijke mening: babbelen over kanker kán. Ik hoop nog heel veel seizoenen te halen…..ook al heb ik zelf kanker.