Column: Nobelprijs

Vandaag hoorde ik op de radio dat de Nobelprijs voor de Literatuur naar de Franse schrijver Patrick Modiano gaat. Eerlijk zeggen, heeft u weleens wat gelezen van Modiano? Ik ook niet en dat geldt denk ik voor het overgrote deel van de Nederlandse lezers.

En nog eerlijker, ik heb van de meeste Nobelprijswinnaars niets gelezen. Vaak omdat het om, voor mij, redelijk onbekende schrijvers gaat en daarnaast schrijven deze schrijvers vaak literatuur waarin ik nu eenmaal minder interesse heb. Met de uitzondering van dichters. Die ben ik juist gaan lezen nadat ze de Nobelprijs hebben gewonnen.

Ik heb deze week een aantal keer gehoord dat er weer een Nobelprijs werd vergeven. Ik weet niet hoe het u vergaat bij dit soort mededelingen maar over het algemeen heb ik geen idee waarvoor wetenschappers een Nobelprijs krijgen. Met uitzondering van de Nobelprijs voor de Vrede, maar daar gaat het vrijwel nooit om wetenschappers.

Toch werd ik deze week aangenaam verrast.

De Japanse natuurkundigen en wetenschappers Isamu Akasaki en Hiroshi Amano en de Amerikaanse Japanner Shuji Nakamura kregen de Nobelprijs voor de Natuurkunde voor de uitvinding van de blauwkleurige led, of in goed Nederlands de LED verlichting.

Zo’n prijs snap ik. De LED verlichting die veel langer meegaat dan alle tot dan toe bekende verlichting en energiebesparend is, is iets dat iedereen snapt. De Nobelprijs voor de scheikunde ging dit jaar naar de uitvinders van de fluorescentiemicroscoop (nanoscopie). Ik denk dat de meeste mensen geen idee hebben wat dat is (namelijk: tot molecuulniveau dingen kunnen bekijken).

Ik wil hier geen lans breken voor het geven van prestigieuze prijzen aan zaken die wij allemaal begrijpen, liever niet zelfs, maar in het geval van de LED verlichting werd ik er toch een beetje blij van.