Column(152): Jij maakt het verschil

Bij ons op het werk hangt een kaartje op het whiteboard. Op dat kaartje staat de tekst “Jij maakt het verschil!” Ons team werkt voor kwetsbare burgers in een wijk op Rotterdam Zuid.
Sommige collega’s richten zich op de kinderen die opgroeien en naar school gaan in deze wijk en sommige collega’s richten zich alleen op de volwassenen. De gemene deler is dat er altijd meer dan 1 probleem is wat maakt dat mensen bij ons voor ondersteuning komen.

Dag in dag uit zetten we ons beste beentje voor om de situatie waar mensen in verkeren te stabiliseren en te verbeteren. Ervoor te zorgen dat mensen weer stevige grond onder hun voeten krijgen waardoor ze alleen verder kunnen of verder kunnen met een beetje ondersteuning.
Soms wordt er geroepen dat de problemen waar mensen in verzeild raken door hen zelf veroorzaakt zijn en soms is dat misschien ook zo. Soms maken mensen keuzes die voor verbetering vatbaar zijn. Soms werden de gevolgen van die keuzes later pas zichtbaar en voelbaar. Betekent dat dan dat als mensen het aan zichzelf te wijten hebben ze geen recht op hulp hebben? Dat ze het dan zelf maar moeten uitzoeken?

Ik heb geleerd dat je altijd fouten mag maken en dat je in het leven alleen maar kunt leren van de fouten die je maakt. Vanuit die gedachte kan iedereen om hulp vragen, daarmee geef je eigenlijk ook gelijk aan dat je bereid bent om van je fouten leermomenten te maken.
Het woord “fout” heeft voor mij zo`n negatieve klank dat ik het ook liever heb over leermomenten, want dat zijn het uiteindelijk.
Er is niks mis mee om om hulp te vragen maar toch vinden mensen dat vaak nog erg moeilijk. Er speelt vaak schaamte en men vindt het moeilijk om te erkennen dat ze zelfstandig niet tot een oplossing kunnen komen. Het is een grote drempel om overheen te stappen, waardoor soms ook pas laat (te laat) om hulp wordt gevraagd. Het lukt dan niet altijd meer om de juiste hulp op tijd in te kunnen zetten met alle gevolgen van dien.

Door de waan van de dag vergeet je af en toe dat onze burgers op ons rekenen en zijn we zo druk overal mee bezig dat we niet meer zien dat wij het verschil maken. Maar we maken het verschil! We maken het verschil voor die mevrouw die met drie kleine kinderen de huur niet meer heeft kunnen betalen en nu geconfronteerd wordt met een dreigende ontruiming, slachtoffer van de Toeslagenaffaire.
Voor die mevrouw waar ik om de twee weken even langs ga, als steuntje in de rug, uitgevallen na een psychose.
Voor die jongeman wiens moeder pas is overleden, die er nu alleen voor staat en die de woningbouwvereniging nu opeens geen huurcontract wil geven, dit tegen de afspraken in.
Voor die jongedame die het leven soms niet meer ziet zitten en er tussenuit wil stappen.
Voor al die mensen maken we het verschil!

Ik denk dat we, zonder dat we het weten voor veel meer mensen het verschil maken. We zorgen voor onze bejaarde ouders, een chronisch zieke of een oudere buurman of buurvrouw.
Een onverwacht ziekenbezoek of even wat boodschappen halen omdat iemand zelf niet naar de winkels kan.

Dit werd nog maar eens duidelijk in de Corona tijd. Hoeveel initiatieven werden er wel niet opgestart om mensen een hart onder de riem te steken. Zorgpersoneel wat overuren draaide om iedereen te verplegen die dat nodig had maar ook de initiatieven om ouderen die “opgesloten” zaten in verzorgings- en verpleeghuizen te laten weten dat we ze niet vergaten!

Ik vond het toen hartverwarmend en menig keer moest ik een traantje wegpinken.
De corona hebben we achter ons gelaten en iedereen is weer “teruggevallen” in zijn of haar eigen ritme. De wereld draait weer door met ieder haar eigen sores.
Misschien is het goed om af en toe jezelf de vraag te stellen: “Maak ik nog het verschil?”, want hoe klein iets ook mag lijken voor een ander kan het iets groots betekenen.