Column(154): Discussie gesloten

Lang geleden, toen ik nog thuis woonde, kon ik soms pittige discussies hebben met mijn vader. Onderwerpen die o.a. over landelijke en internationale politiek gingen, duidelijk was dat mijn en zijn kijk op de wereld en op mensen op dat moment ongeveer haaks op elkaar stonden.

Mijn argumenten waren goed onderbouwd en beiden waren we verbaal sterk onderlegd en aan elkaar gewaagd. Als hij het op een gegeven moment zat was of de discussie niet kon winnen dan sloeg hij uit onmacht met zijn vuist op tafel en zei hij: “discussie gesloten”. Dan mocht er ook niet meer over gesproken worden tot groot ongenoegen mijnerzijds want ik was nog lang niet uit gedebatteerd. Ik moet eerlijkheidshalve hier wel bij vermelden dat ik wel echt het bloed onder zijn nagels kon halen op dit soort momenten en ik altijd wel echt voor mijn gelijk wilde gaan. Dat hij dat af en toe zat was begrijp ik nu ook wel.

Maar ja, ik was een puber en dacht echt wel dat ik de wijsheid in pacht had.

Waarom vertel ik u dit, hoor ik u denken. Daar kom ik nu op, want ik had namelijk de afgelopen week een deja vu momentje. Ik zag en hoorde in de raadsvergadering opeens weer de opstandige puber en de burgervader die vond dat de discussie buitensporig hoop opliep en dat hij het recht had om hierop in te grijpen door de “opstandige puber” tot tweemaal toe het woord te ontnemen. Als in de raad de burgervader een woordvoerder van een partij het woord wordt ontnomen mag u dus niet meer praten. U kunt uw standpunt niet meer verwoorden en de discussie is dus daarmee abrupt beëindigd. Net zoiets als wat mijn vader deed bij zulke discussies; Met de vuist op tafel, discussie gesloten!

Een verregaande beslissing om een politieke partij het spreekrecht te ontnemen en in mijn optiek moet er dus wel iets heel dramatisch gebeuren. Wat gebeurde er dan precies? De discussie ging over de spreidingswet die is aangenomen door onze regering.

Leefbaar Maassluis vroeg om het voorbeeld van de gemeente Westland te volgen, zij hebben aangegeven dat de opvang van asielzoekers niet inpasbaar is in hun gemeente. In het debat wat volgde betichtte Leefbaar dat sommigen een slechte feeling hebben met de bevolking. Een pittig debat weliswaar maar om iemand daarvoor het woord te ontnemen ging mij echt te ver. In een discussie met zo`n moeilijk onderwerp waar heel verschillend over gedacht wordt kan je verwachten dat het er soms pittig aan toe gaat. Ook al ben je het niet eens met het gedachtengoed van de ander heb je dat nog altijd te respecteren en de ander dan het woord ontnemen vind ik ook niet getuigen van respectvol met de ander omgaan.

Iemand het woord ontnemen is in mijn optiek bijna een zwaktebod. Juist door met elkaar in gesprek te blijven blijf je oog houden voor elkaars standpunten en kan je een stad blijven besturen ook al ben je het niet altijd met elkaar eens. Dat is toch mijns inziens de bedoeling van het gemeentebestuur. Al die verschillende meningen vind je ook terug in de stad, bij haar bewoners en zij zullen zich allen vertegenwoordigd moeten voelen wil dit systeem werken. Als zij zich niet gehoord voelen en ze zich buiten gesloten voelen zullen zij zich juist afkeren van de politiek en het bestuur. Dan moet je je vervolgens ook niet afvragen hoe het komt dat mensen zich niet meer betrokken voelen en niet meer gaan stemmen.

Een mooie tekst die ik heel toepasselijk vind en die voor mij verwoord hoe ik graag politiek zou willen voeren deel ik hier graag met u

“Samen is alles lichter, samen til je niet zo zwaar, samen zijn precies die dingen, die je aanvult in elkaar”. Geschreven door Jaco Groeneweg, een Rotterdamse dichter.

Samen werken aan een mooier dan mooie stad, een beter dan beste stad, dat is graag wat ik zou willen voor ons mooie Maassluis. Een ander soort politiek.