Column(313): Verkeersregelaars

Eergistermiddag reed ik nietsvermoedend vanuit de bibliotheek over de Westlandseweg richting Maassluis west en Coldenhove. Tot ik werd tegengehouden door een verkeersregelaar die me vertelde dat de weg tijdelijk was afgesloten in verband met wegwerkzaamheden.

Ik maak altijd even een praatje met verkeersregelaars. Het is volgens mij een van de meest ondankbare functies die er zijn. Je krijgt ’s morgens te horen waar je de rest van de dag moet staan en wat er aan de hand is.

De meeste mensen keuren je geen blik waardig, die zien dat ze er niet langs kunnen en nemen een alternatieve route. En er zijn de mensen die heel opgewonden gaan uitleggen waarom ze er toch echt langs moeten ook al kunnen ze zelf zien dat dit fysiek onmogelijk is.

Vorige week liep ik na een vergadering in de bibliotheek ’s avonds naar mijn auto en daar stond op de Uiverlaan bij een afzetting een verkeersregelaar. De weg was stil (het was half 11 ’s avonds) en er was hoegenaamd geen verkeer op de weg.

Ik liep naar de verkeersregelaar toe en groette hem. Ik vroeg hoe het was om zo laat nog het verkeer te moeten regelen terwijl er eigenlijk geen verkeer was. Hij antwoordde dat er altijd verkeer langs kon komen en die kon hij dan een alternatieve route wijzen.

Overigens was zijn shift net begonnen en hij moest daar staan tot 6 uur de volgende ochtend. Ik dacht aan hoe hij daar in het midden van de nacht helemaal alleen zou staan. Oké de temperatuur was lekker en het regende niet maar heel veel zou hij die nacht vast niet te doen hebben. Hij was wat filmpjes op zijn telefoon aan het bekijken en ik hoopte maar dat hij genoeg acculading zou hebben om hem door de nacht te helpen.

Ik wenste hem veel succes en een mooie avond en nacht en hij wenste mij een mooie avond. Ik nam me voor dat telkens wanneer ik een verkeersregelaar zou tegenkomen en ik ook maar even een moment zou hebben ik een praatje zou maken. Kleine moeite en als meer mensen dat zouden doen dan zou de tijd sneller verlopen.