Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Elke keer vraag ik me weer af waarom? Waarom kijk ik nog? Waarom laat ik toe dat elf mensen mijn dagen vergallen. Ja ik heb het over het Europees Kampioenschap Voetbal. En het Nederlands elftal. En misschien moet ik me niet laten meeslepen of laten leiden door de hitserige toon van de sportmedia of de grote groepen oranjegekleurde voetbalfans die zich, zo mag ik toch aannemen, ook ergeren aan het vertoonde spel.
Soms denk ik nog wel eens aan de zwevende goal van van Persie tegen Spanje, het onwaarschijnlijke doelpunt van van Basten en de euforie die ik voelde toen ‘we’ van Duitsland wonnen tijdens het Europees kampioenschap van 1988.
Na het laatste fluitsignaal ging ik op weg met mijn net gekochte nieuwe auto. Een Saab 96, een klassieker. En waar ik ook reed, overal waren mensen op de straten en stoepen, in tuinen, plantsoenen, die toeterend en zingend de straat op waren gegaan. Eindelijk was de verloren finale van ’74 gewroken, eindelijk konden we verder.
En daarna is het eigenlijk nooit meer zo mooi geworden. Ja we stonden in finales en halve finales maar als het erop aan kwam verloren we. Mij gefrustreerd achterlatend. Door de jaren heen heb ik afstand van het voetbal genomen al kijk ik nog steeds. En erger ik me als het minder of slecht gaat en juich ik hard maar kortstondig als er gescoord wordt.
Zo erg als dit kampioenschap was het echter nog maar zelden. Misschien helpt het als we uitgeschakeld worden. Dan kan ik rustig alles overslaan of af en toe wat kijken zonder dat mijn bloeddruk daar onder lijdt. Maar stiekem hoop ik op een opstanding, een elftal dat ineens het licht ziet. Dat boven zichzelf uitstijgt. Ik vrees het ergste maar stiekem blijf ik hopen. Tot die tijd wapen ik mezelf tegen de ergernissen en lees ik poëzie. Daar erger ik me zelden over.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 184 lezers Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Ontdek meer van MAASSLUIS.NU
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.