Column(352): Herinneringen

Na een paar weekjes in Spanje te hebben vertoefd waar ik mijn voorjaarsvakantie doorbracht, ben ik weer terug op het vertrouwde nest. In de krant lees ik het laatste gedicht van stadsdichter Cedric Muchall, een overlijdensbericht van Lenie van Duijn en over het 60 jarig bestaan van de Filmclub Maasluis.

Het bijzondere van deze drie berichten is dat het me terugbrengt naar het begin van deze eeuw. Lenie van Duijn herinner ik me als wethouder en later als lid van het hoogheemraadschap. Ik weet nog dat er verkiezingen werden gehouden en dat ik de folder in de bus kreeg met de namen van kandidaten. Lenie was de enige die ik kende en dat maakte mijn keus heel makkelijk.

Cedric kende ik van zijn inspanningen om een VVV punt in Maassluis te vestigen in het oude centrum, toen er geen VVV punt meer was. Ik herinner me dat de bibliotheek toen samen met zijn organisatie iets voor vader- en moederdag organiseerde. Groot was dan ook mijn verrassing toen hij vorig jaar meedeed aan de verkiezing voor stadsdichter van Maassluis (waar ik wederom voorzitter van de jury mocht zijn). Dat hij een geweldige performance gaf en blijk gaf over een heel eigen en poëtische stem te beschikken was een cadeautje en de keus om hem stadsdichter te maken was dan ook snel gemaakt.

En dan de Filmclub. De bibliotheek werkt en werkte heel veel samen met allerlei culturele partijen in de gemeente. En een van de twee langstzittende leden van de Filmclub Henk van de Meeberg herinner ik me nog goed uit die tijd. De ander, Wim Rieke niet maar het feit dat beide heren al heel lang lid zijn (Henk zelfs al 59 jaar) zegt iets over deze club. Ik herinner me dat de Filmclub Maassluis regelmatig prijzen won in competities. Het zegt ook iets over het verenigingswezen in Maassluis. Dat partijen zo’n lange en mooie staat van dienst hebben.

Kortom, ik ben weer in Maassluis en vanaf vandaag weer elke twee weken een column van mijn hand. Nu al zin in.

Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.

Klik voor de definitie van een column

  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door –  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.

• De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
• Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
• Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
• Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.

Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia