Patricia van Lingen

De onzelfzuchtige compassie van de verzorgers lijkt in ons allemaal iets wakker te maken. Dankbaarheid, bewondering, respect.

Onze situatie nu dwingt ons ergens om terug te gaan naar onze kern, we worden op onszelf teruggeworpen. En wanneer we leven in isolement betekent dat ook dat de ruis verdwijnt. De ruis van het jezelf voorbij lopen… er moet zoveel.

Mijn twijfel is er omdat ik het lastig vind dat als iets zichtbaar wordt wat niet goed loopt in de maatschappij daar reacties op volgen die naar mijn idee de problematiek alleen maar groter maken. Het tegenover elkaar staan versterken.

Ze laten me iedere keer weer zien dat ze op een natuurlijke wijze nuchter en helder over wereldse zaken praten die blijkbaar niet aan hun aandacht ontsnappen. Juist door hun open en onbevangen manier van kijken kunnen wij daar als volwassen nog veel leren!

Toch stimuleerde die vraag mij om te kijken wat er nog meer in mezelf besloten lag. Ik was benieuwd wat er boven kwam.

“Als ik koningin zou zijn, zou ik proberen elk mens gelukkig te maken, iedereen een goed welkom te geven en dat het allemaal gezellig is hier. Ik hoop dat in mijn toekomst iedereen lief gaat doen tegen elkaar en dat al dat vechten eens opgelost gaat worden.”

Het is zover, vele betrokkenen… de gemeente, hulpverleners en familie hebben zich ingezet om zijn doel te verwezenlijken. De sleutel van zijn voorlopige (pauze)woning wordt hem overhandigd

Ik realiseer me hoe belangrijk deze levensvragen en antwoorden daarop zijn. De zin van het leven kan hier vanuit in een ander daglicht komen te staan. Haar ouders nemen haar vragen serieus en ondersteunen haar in haar zoektocht naar het mysterie over het leven, ze krijgt alle ruimte om zichzelf volledig te ontplooien.