Deel 2 uit een reeks portretten van inwoners van De Vliet
MAASSLUIS | Ze zijn allebei 92, schelen een half jaar, de twee ‘oude’ nieuwe vrienden Toon en Wim. Voor ze in de Vliet kwamen wonen kenden ze elkaar niet. Wim woont er inmiddels een jaartje of zes, Toon ongeveer anderhalf. Ze hebben elkaar ontmoet tijdens de koffieochtend, iedere woensdag gehouden in de recreatie zaal. Wim is vanaf dat hij er kwam wonen een trouwe bezoeker,
Toon vond de gang naar de recreatiezaal wat moeilijker. Maar eenmaal een keer gegaan is hij er vanaf toen iedere week te vinden. Het aantal vrouwen is bij de koffieochtend vele malen groter dan het aantal mannen, dus het was niet vreemd dat de heren al snel bij elkaar gingen zitten. Het klikte gelijk tussen die twee, de rustige en bedachtzame Wim vond in de praatgrage Toon een soort, zoals hij het zelf noemt, ‘biechtmaatje’.
Na een paar maanden leek het hen wel gezellig om elkaar ook eens thuis te bezoeken. En zo is de ene week Wim een keer bij Toon te vinden en neemt de andere week Toon de lift naar boven om bij Wim een bakkie te doen. Die lift, dat zag Toon in eerste instantie niet zo zitten. Dus ging Wim hem beneden ophalen om hem naar boven te begeleiden.
Ze hebben veel om over te praten, want ze hebben beiden dezelfde gebeurtenissen meegemaakt: hun jeugd en schooltijd tijdens de crisisjaren van 1930 en erna, hun belevenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog, de watersnoodramp. Over het werk, beiden heel wat meer gewerkt hebbend dan de 40 uur die tegenwoordig gebruikelijk is. Wim in loondienst als chef-monteur en projectleider bij Kroon, Toon als zelfstandig ondernemer. En wie kent de laatste niet, zijn patattent aan de Industrieweg, die hij vele jaren runde met zijn Marie, was een begrip in Maassluis.
Maar ook over familie, het geloof en de toenemende kwaaltjes. Wim hoort en ziet niet meer zo best en zijn knieën worden wat stram. Toon heeft van die zaken nog geen last, maar tobt met een versleten voet, waardoor hij zich alleen nog inpandig kan verplaatsen achter zijn rollator. En dus verzucht hij iedere keer als Wim aankondigt nog even een wandelingetje te gaan maken:’ ik wou dat ik met je mee kon’. Hij mist dat zo ontzettend, even naar buiten.
Zonder de recreatiezaal zouden Toon en Wim elkaar vast niet hebben leren kennen, waren ze nooit ‘oude’ nieuwe vrienden geworden. Hun vriendschap des te meer bijzonder doordat die is gesloten toen ze beiden een leeftijd hadden van 91 jaar!!
Zeker Toon ervaart een groot gevoel van eenzaamheid, als je 92 bent, zijn zovelen je al ontvallen, word je wereld zo klein. Dat maakt hun vriendschap des te waardevoller.
Maar hoe moet dat nu straks als de Vliet afgebroken wordt. Zal er voor beiden wel een plekje zijn in de nieuwe ‘Vliet’?….Of worden ze op een verschillende locatie gehuisvest en gaat deze bijzondere vriendschap verloren.
Marja Gerkema
BC de Vliet
Wilt u ook dat de gemeente de plannen heroverweegt, klik dan op dit artikel …
Ontdek meer van MAASSLUIS.NU
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
2 Reacties
“Vrienden Voor Het Leven”
Bee en Wee je gebeente..;
het zou zijn te gemeen-te!
“Toon Feyenoord”
Ook bij hem bleef ik plakken;
op de Haven en Industrieweg.