MAASSLUIS | Toegegeven, ik ben een emotioneel mens en de waterlanders vloeien bij mij snel, maar ik geloof nooit dat ik de enige was die het niet droog hield bij de schrijnende verhalen die bij het programma: ‘Geer en Goor, stevig gebouwd’, weer de revue passeerden. Gul met hun lach en hun kwinkslagen, soms op het randje van ‘kan je dit wel zeggen’, wijzen ze ons wederom op het grote maatschappelijk probleem van de enorme eenzaamheid onder zovele ouderen. Eenzaamheid, waarvan het aangetoond is dat het net zo slecht is voor de gezondheid als roken, drinken en je vol eten…..

En het snijdt ook door je hart. Een man van dik in de tachtig, beide benen geamputeerd, die noodgedwongen na 65 jaar huwelijk, gescheiden moet leven  van zijn slecht ter been zijnde vrouw. Iedere dag bezoekt ze hem en als ze dan weer weg is, huilt hij van heimwee. ‘Dit kan toch niet waar zijn’ denk je dan, maar de beelden liegen niet.

Vluchtelingen komen uit miserabele omstandigheden hierheen en vinden in Nederland een veilige haven. Gezinshereniging volgt en dat gunnen we hen van harte. Maar hoe kan het dan gebeuren dat we hier met onze ouderen het omgekeerde lijken te doen? Hoe kan het dan dat als er van een echtpaar één hulpbehoevend wordt en naar een verpleeghuis moet, hij of zij gescheiden wordt van zijn of haar partner? Dat druist toch in tegen elk gevoel van rechtvaardigheid.

Is hier in Nederland dan niet iets fundamenteel mis?!

De politiek heeft al weer een paar jaar geleden bedacht dat iedereen langer zelfstandig thuis moet blijven wonen. In 2015 werden de verzorgingshuizen gesloten. En natuurlijk wil iedereen dat: langer wonen in je eigen huis. Maar er komt een tijd dat de jaren gaan tellen. Dat alles steeds minder makkelijk en vanzelfsprekend gaat. Je wordt minder goed ter been, trappen lopen lukt steeds slechter, de afstanden naar winkels wordt te groot, de sociale contacten minder, gehoor en gezichtsvermogen gaan achteruit en je gaat dingen vergeten.

De participatiemaatschappij is het nieuwe modewoord.

Maar hoe realistisch is die participatiemaatschappij? Iedereen heeft het druk met van alles. De burn-out velt velen. Vele gezinnen kennen tweeverdieners om de hypotheek te kunnen betalen en meerdere keren per jaar op vakantie zijn ‘nodig’ om aan de dagelijkse stress van hollen, vliegen, rennen, plannen en moeten, te ontsnappen.
Hoeveel tijd is er nog in deze sterk individualiserende maatschappij om nog om te zien naar die eenzame buurman of buurvrouw. Als men überhaupt nog weet wie er naast hen woont …

En dus vereenzamen mensen achter hun eigen voordeur.

‘Gevangenissen’ noemen ouderen het, zo ervaren ze het tenminste. Niet meer mobiel, niet meer zelfstandig de deur uit kunnend zien ze soms dagenlang niemand. In hun prachtige woningen, die zogeheten aan alle eisen van de moderne tijd voldoen. Dat zijn slecht verzamelingen van stenen, die niet brengen wat de ouderen zo nodig hebben: aanspraak, gezelligheid, het gevoel van er nog toe doen, gezelschap.

Instanties als de Oproepcentrale en Seniorenwelzijn, die vrijwilligers en maatjes leveren, kunnen de sterk stijgende vraag niet aan. De groep eenzame ouderen stijgt te snel. Dus ontstaan er  wachtlijsten. Hetzelfde geldt voor de thuiszorgorganisaties. Als men Argos, Careyn en Buurtzorg belt met het verzoek om thuiszorg, krijgt men nul op het rekest.

Ook zij zitten ‘vol’ en kunnen geen nieuwe cliënten meer aannemen.

Mij bekruipt steeds meer het gevoel dat alle mooie praatjes en maatregelen niet anders zijn dan ordinaire bezuinigingsmaatregelen van op korte termijn denkende mannen en vrouwen in deftige kleding achter veel te dure bureaus. Met als grote gedupeerden: de ouderen. De ouderen, voor wie die grote vijand, de eenzaamheid, een steeds groter monster wordt.

Kunt u het zich voorstellen: dagen achter elkaar niemand zien, niemand spreken. En dat dag in dag uit, week in week uit, maand in maand uit, jaar in jaar uit. Misschien lijkt het u nu een aantrekkelijke gedachte in uw jachtige bestaan. Maar ik verzeker u, als iemand die wekelijks bij mensen thuiskomt voor wie dit de bittere werkelijkheid is, dat is het zeker niet.

En me machteloos voelend sta ik aan de zijlijn, vechtend voor de bewoners van de te slopen Vliet, die voor mij nu symbool staan voor hoe er met de ouderen in Nederland wordt omgegaan. De Vliet, een seniorencomlex waar ouderen met zoveel plezier wonen, waar ze door binnengalerij en recreatieruimte zoveel levensvreugde nog hebben. Wél dat praatje, wél dat kopje koffie met elkaar, wél die activiteit waar je schuifelend op je pantoffels achter je rollator nog heen kunt, wel gehoord en gezien worden.

‘Niet meer van deze tijd’ heet de Vliet dan. Hoezo: ‘niet meer van deze tijd’?

En dus moeten de bewoners afwachten of er voldoende woningen voor hen worden teruggebouwd, of er wel die broodnodige binnengalerij en gemeenschapsruimte aan dat nieuw te bouwen complex toegevoegd gaan worden. Of gaan hun vriendschappen wreed uit elkaar gescheurd worden omdat er niet voor iedereen plaats is …

Enkel en alleen omdat anderen, zelf nog mobiel en vol in het leven staand, voor hen beslissen hoe zij het liefst willen wonen …

Politiek wordt wakker. Zorg dat oudere echtparen niet gescheiden hoeven te worden. zorg dat ouderen niet hoeven te vereenzamen. Nu niet en in de toekomst niet. Zij hebben ons land weer opgebouwd. Zij hebben er voor gezorgd dat wij in een maatschappij kunnen leven waar er welvaart en vrede is. Laten we er voor zorgen dat de ouderen het respect krijgen dat zij verdienen!

En laat het niet gebeuren, dat als er een dag aanbreekt waarop ook u de deur niet meer uit kan en de eenzaamheid ook u treft, u denkt: ‘ja, ze hadden toen wel gelijk. Hadden we maar …

Marja Gerkema

Wilt ook dat de gemeente de plannen heroverweegt, klik dan op de afbeelding …

Bewoners Commissie De Vliet

Bewoners Commissie De Vliet

actief tot 06-2021 | Bewonerscommissie "De Vliet" |

Ontmoetingscentrum de Vliet
Arthur van Schendelstraat 25
3141 AS Maassluis

1 Reactie

  1. Jan van den Hoek
    24 september 2017 at 23:06

    Beste Marja je heb volkomen gelijk, je ben 50 jaar gehuwd dan komen ze een bloemetje brengen, 3 dagen daarna krijg je een ziekte, maar je zorgde al voor je partner, dan moet je helaas worden opgenomen, en ja hoor de een in Maassluis de ander in Vlaardingen, nou nog bedankt voor het bloemetje.