Opinie: In de MVS Regio barst jeugdhulp financieel uit zijn voegen

---

O P I N I E
Een opiniestuk is een artikel waarin voornamelijk de mening van de auteur over een bepaald onderwerp weergegeven wordt. Met een goed geschreven opiniestuk stuurt de auteur de lezer in een bepaalde denkrichting. De rubriek opinie biedt op uitnodiging van de redactie ruimte aan inwoners die een duidelijke visie, een afgewogen mening of diepgaand idee helder kunnen uitdragen.

MAASSLUIS | Desiree van Dormalen al veel decennia voorvechter van beheersbare kosten bij realistische hulp op maat, signaleert een tijdbom in de MVS Jeugdzorg.

Nog niet zo heel erg lang geleden besloot de gemeenteraad in Maassluis dat het met jeugdhulp anders moest. Het moest goedkoper en beter. Daarom werd besloten om jeugdhulp voortaan in te kopen via een consortium.

Vijf jeugdhulp aanbieders zouden in de MVS regio verantwoordelijk worden voor de uitvoering van de jeugdhulp en deze ook grotendeels zelf leveren. Jeugdhulp die het consortium zelf niet kon leveren zou worden ingekocht bij andere jeugdhulp aanbieders. al dat deze werkwijze grote financiële risico’s met zich mee zou brengen. De jeugdhulp zou er niet goedkoper door worden.

In september 2021 schreef ik in dit opinie artikel al dat deze werkwijze grote financiële risico’s met zich mee zou brengen. De jeugdhulp zou er niet goedkoper door worden.

 https://www.maassluis.nu/opinie/maassluis-op-koers-voor-ongelukken-en-financieel-tekort/

In MVS barst de jeugdhulp inmiddels ook financieel uit zijn voegen. Mevis komt 8 miljoen tekort. Hadden we dit kunnen weten? Het antwoord is ja. In alle gemeenten waar jeugdhulp al via een consortium werd ingekocht voordat de Gemeenteraden in MVS deze plannen goedkeurde waren immers grote tekorten. Ook waren er voldoende wetenschappelijke artikelen waar uit bleek dat jeugdhulp op deze manier niet goedkoper en beter zou worden. 

Jeugdhulp wordt ook duur gemaakt door de inzet van jeugdhulp op school. Preventie is het toverwoord maar we vergeten dat het passend onderwijs aan alle kanten wringt. Er zijn steeds grotere knelpunten bij onderwijs aan zorgleerlingen. Daarom is er een steeds grotere roep om meer geld, meer specialisten in jeugdhulp en onderwijs. Dit is echter een onvervalste cirkelredenering. Echte oplossingen voor passend onderwijs en een almaar uitdijende jeugdhulp blijven daardoor buiten beeld.

Als het niet goed gaat met een kind op school – of een leerkracht weet niet hoe het verder moet met het kind – is het gewoon geworden te vragen om inzet van jeugdhulp op school of een verzoek te doen voor een  kinderpsychiatrisch onderzoek. Vooral kinderpsychiaters zagen hun spreekkamers de laatste decennia vollopen. Te veel kinderen keerden terug met een psychiatrische diagnose; anno 2024 zijn ADHD en autisme niet weg te denken uit de klas. En dan is diezelfde leerkracht opnieuw onmachtig, maar nu vanwege al die kinderen met ADHD en autisme in de klas die een speciale aanpak van de leerkracht verlangen. En daardoor is de werkdruk te hoog. En faalt passend onderwijs. En zijn er (nog) meer psychologen en hulpverleners nodig.

Kort gezegd: het falen van het passend onderwijs wordt afgewenteld op de gemeenten die dan maar weer jeugdhulp op school inzetten. Hierdoor lopen de kosten voor de gemeenten op. Kosten waarvoor feitelijk de samenwerkingsverbanden – die met z’n allen ruim €379.000.000 in kas hebben -verantwoordelijk zijn. 

Nog daargelaten dat preventie alleen werkt als per kind gekeken wordt wat nodig is. Zorg inzetten die niet passend is, is voor geen enkel kind goed. Baat het niet dan schaadt het wel. Uit het verleden kan kan het volgende geleerd worden. 

1. Ooit bleek dat het werken van een schoolmaatschappelijk werker (MW-er ) op school, niet leidde tot veel bezoek aan deze MW-er, want kinderen schaamden zich en nog belangrijker, toen de MW-er er was, zochten kinderen minder vaak leerkrachten op waar ze vertrouwen in hadden en leerkrachten verwezen naar die MW-er, want het was niet meer hun taak om kinderen bij te staan, iets wat ze eerder gewoon als mens deden.

2. Het hangt er enorm vanaf wie die hulpverlener is. Als hulpverleners onvoldoende vaardig zijn om dit werk in deze rol te doen, gaat het een grotere zorg vraag opleveren, net als via wijkteams. Dus ook meer kosten! 

3. Je neemt met zorg op school niet de bron weg. Je bent er wel eerder bij om hulp te verlenen (als je dus de juiste hulpverleners op scholen hebt (zie 2), maar je laat de bron bestaan (bijv druk in de samenleving; eisen die aan scholen gesteld worden en die zij doorvertalen naar kinderen; en kinderen in vakjes indelen, waar ze dan net niet in passen en dan eindeloos gedoe om ze wel in een vakje te krijgen). 

Het komt er op neer dat er in de zorg met kinderen/gezinnen vaker een Verklarende Analyse (VA) gemaakt zou moeten worden, waar dan ook naar gehandeld moet worden. Ook bij beleids-vraagstukken zou vaker een VA over dat vraagstuk gemaakt moeten worden om dan daarnaar te handelen.

Mijn opinie-artikel wordt ondersteund door de volgende (wetenschappelijke) artikelen. 

1-MINDER AANBIEDERS VERLAAGT KOSTEN JEUGDZORG NIET. https://drive.google.com/file/d/1rBoynHiMvFbVtKGZOmuHV-nRKbKJOdex/view?usp=drivesdk

2-De school heeft meer leerkracht nodig en minder therapeut https://drive.google.com/file/d/1lQIMIpBZKzGF_qlqQNRhpkgtVoHDNoRj/view?usp=drivesdk

---