Column (201) Opvoeden doe je zo!

Het enige verschil met vroeger is het internet. Ja, het is makkelijk. Zeker wanneer je vragen hebt of twijfelt. Zo heb ik de eerste jaren heel wat gegoogled op slaaptijden, zelf te maken hapjes en meer van dat soort onzin. Maar het internet zorgt ook voor druk. De moedermafia die overal commentaar op heeft. Wat je ook vraagt of plaatst, er is altijd wel iemand die het er niet mee eens is.

Zelfbenoemde pedagogen
Om nog maar te zwijgen van alle zelfbenoemde pedagogen die allemaal de meest fantastische “opvoedmethode” hebben ontwikkeld. Als ik het internet mag geloven, doe ik alles verkeerd. Zo mag je tegenwoordig schijnbaar geen: “Doe je best hé” meer zeggen. Iets wat ik er regelmatig uitgooi. Puur omdat ik mijn kind mee wil geven dat het resultaat er niet toe doet maar de weg erheen belangrijk is. Omdat ik wil dat ze weet dat je nu eenmaal niet overal goed in kan zijn. Maar dat mag dus niet meer. Want met dat ene zinnetje geef je aan dat “je best doen” altijd goed is. Maar wat als jouw spruit zijn of haar uiterste best doet en toch laatste wordt bij de wedstrijd? Dan zou je, technisch gezien, de boodschap meegeven dat zijn of haar best niet goed genoeg is. Wat dan weer slecht zou zijn voor het zelfbeeld van het kind.

NEE
Nee zeggen tegen je kind schijnt ook weer niet goed te zijn. In plaats daarvan kun je ze beter enthousiast maken voor een alternatief terwijl je tegelijkertijd ook hun gevoelens erkent. Op die manier worden de tere zieltjes schijnbaar gespaard. Dus:

“Mama, mag ik een snoepje?”
“Schat, ik snap dat je een snoepje wil, maar een appel is toch veel lekkerder”

Ja, dat gaat hier dus echt niet werken! Maar goed, dat komt misschien omdat ik dat niet sinds haar geboorte zo heb gedaan.  

Niet straffen
Straffen is overigens helemaal uit den boze. Dus misdraagt jouw kind zich? Dan moet je eindeloos in gesprek en de intrinsieke motivatie aanspreken om een gedragsverandering te krijgen. Misschien dat scholen daarom eindeloos gesprekken aangaan bij pestgedrag. En ik maar denken dat je zo alleen maar verwende prinsjes en prinsesjes krijgt. Zat ik er toch mooi naast. Bijkomend voordeel is dat ze leren wat natuurlijke consequenties zijn. Dus wanneer jouw kind niet uit bed wil komen? Dan moet je lullen als brugman. Helpt dat niet? Dan mogen ze eventuele problemen zelf oplossen. In mijn achterhoofd hoor ik mijn kind nu al zeggen: “mama heeft mij niet wakker gemaakt voor school, juf”.

Alles laten vallen
Tot slot las ik onlangs dat, wanneer jouw kind aandacht wil, je alles moet laten vallen. In het moment leven met je kind. Ben je de vaatwasser aan het uitruimen en wil jouw kind aandacht? Dan moet je alles uit je handen laten vallen (figuurlijk uiteraard) en tijd vrijmaken. Wat is nu belangrijker, de vaatwasser of de behoeftes van jouw kind? Je raadt het al, weer iets waar ik me niet aan hou.

Pech
Als ik het rijtje zo bekijk, heeft mijn dochter behoorlijke pech. Ze krijgt regelmatig nee te horen, raakt haar schermtijd weleens kwijt en wordt gecorrigeerd wanneer ze een grote mond heeft of zich misdraagt. Als klap op de vuurpijl moet ze ook weleens wachten wanneer ik bezig ben.

Misschien niet heel handig dat ik dit allemaal in een column schrijf. Zo stel ik me open aan een bak kritiek. Maar kunnen we niet gewoon afspreken dat iedere ouder doet wat hij of zij denkt dat goed is en het daarbij laten? Dat zou de wereld weer een stukje leuker maken!