Column (227): De geknepen kat

Mia Nicolai en Dion Cooper, namen waarvan ik tot voor kort nog nooit had gehoord. Zij blijken onze inzending voor het Eurovisiesongfestival. Na een snelle Google Search kom ik bij de officiële videoclip. Het nummer is hip. Mooi. Eigenlijk vind ik het een prachtig lied. Een normaal nummer. Dat is in de loop van de jaren weleens anders geweest. De meest bijzondere creaties heb ik voorbij horen komen. Zelfs met zangeressen als een Anouk en Trijntje vond ik de nummers maar vaag en anders dan anders. En over een Joan Franka of Sieneke gaan we het maar helemaal niet hebben.

Maar Burning Daylight, het nummer van Mia en Dion, vond ik gelijk mooi. Wellicht zouden we dan dit jaar weer een kans hebben? Ik snapte dan ook niet waarom iedereen zo negatief was over die twee. Wat had ik gemist? Wederom een snelle zoektocht op het wereldwijde web gaf direct duidelijkheid. De eerste keer dat het duo hun nummer live ten gehore heeft gebracht, is niet goed gegaan. Zacht uitgedrukt. Een geknepen kat is over het algemeen nog minder vals. Nu heb ik zelf geen muzikaal bot in mijn lichaam, maar niets leek te kloppen aan het optreden. De timing niet, de toonhoogtes, alles leek mis te gaan. Het stel zelf gooide het op de techniek. Wat technisch gezien zou kunnen. Al vraag ik me af of techniek ervoor kan zorgen dat je zelf zo vreselijk vals gaat zingen. Maar goed, zoals ik al zei ben ik zelf niet muzikaal dus kan ik daar niet over oordelen.

Het blijft misgaan
Helaas voor Mia en Dion ging ook een tweede optreden verre van goed. Wederom zacht uitgedrukt. Het was zelfs zo slecht dat men zich af ging vragen of ze nog vervangen zouden kunnen worden. Dan heb je het toch wel heel slecht gedaan. Wederom refererend naar een Sieneke en Joan Franka. En hoe kan het dat er zoveel verschil zit tussen de officiële video en het liveoptreden? Is het de autotune? Is het een kwestie van zenuwen? Het verschil is namelijk levensgroot. Want waar ik met de officiële video oprecht dacht dat we een reële kans zouden maken, is die met de daaropvolgende optredens volledig vervlogen. Sterker nog, ik denk dat we niet eens doorgaan naar de finale als ze hetzelfde kunstje opvoeren.

Blij
Het gaat hier om twee jonge artiesten die nog niet heel veel ervaring hebben. Waar men hiervoor nog niet van gehoord had. Misschien is het onze ervaring met aparte nummers op het Songfestival. Misschien het feit dat ze nog redelijk onbekend zijn. Maar ik vraag me oprecht af waarom de gemiddelde Nederlander lijkt te genieten van het feit dat deze twee tot nu toe falen. Alsof we dan met een grote vinger kunnen wijzen en zeggen: “zie je wel, ze bakken er niets van”. Ik vind het altijd zo jammer dat wij er zo in staan. Dat we ze niet aanmoedigen of in ze geloven. Toen Duncan Laurence zijn nummer voor het eerst naar buiten bracht waren de reacties ook niet allemaal even positief. Maar die heeft toen wel mooi gewonnen. Toegegeven, daarbij was het nummer even wennen. Hijzelf is een uitstekende zanger. Die heb ik destijds niet op een valse noot kunnen betrappen. Maar ergens geloof ik ook in de potentie van Mia en Dion. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat Duncan deze twee aan zou dragen puur en alleen op basis van Autotune.

We gaan het zien
Dus nu moeten we afwachten. Ik hoop dat ze de zenuwen onder controle kunnen krijgen. Dat ze straks gaan schitteren op het podium en dat Nederland het ver gaat schoppen. Ik hoop dat de Nederlanders wat liever voor ze gaan zijn zodat ze het zelfvertrouwen kunnen krijgen om op het podium te gaan stralen. En zo niet? Dan hoop ik oprecht dat het nummer op de radio een succes gaat worden want autotune of niet, naar dat nummer wil ik elke dag wel luisteren.