Column (248): De Ikea kast

Ik kan niet klussen. Gewoon echt niet. Ik heb het vroeger nooit geleerd. Niet dat dat nu een goed excuus is. Ik ben immers al 40 dus er is genoeg tijd verstreken om het mezelf aan te leren. Maar wat ik ook probeer, ik heb er simpelweg geen aanleg voor. Het inzicht ontbreekt mij totaal. Een rechte lijn loopt altijd schuin. Ik zie niet welke schroevendraaier ik voor welke schroef moet gebruiken. Ik zit er altijd naast. Toch wil ik het niet toegeven en blijf ik het proberen.

Dus toen mijn schoenenkast in elkaar stortte, moest ik een nieuwe hebben. Na uren scrollen op het internet kwam ik toch weer uit bij het oude, vertrouwde Ikea. Ik koos voor kant en klare schoenenbakken. De soort die je alleen in elkaar moet klikken en aan de muur moet bevestigen. Ik ken mezelf. Dat is verreweg het makkelijkst. Daar kun je weinig aan verpesten.

Vol goede moed ging ik naar Delft. Ik was even vergeten hoe druk het altijd is bij de Ikea. Hoe je de godganse winkel door moet om bij jouw item te komen. Ik had dat allemaal uit mijn herinneringen gewist. Ik dacht slim te zijn door de korte route te nemen. Zo snij je toch een heel stuk af. Niet wetened dat wat ik afsneed, nu juist het gedeelte was waar ik moest zijn. Dus hup, heel de weg weer terug. Tegen de richting in. Uiteindelijk kwam ik bij de schoenenkasten. Helaas was dat wat ik wilde, niet op voorraad. Dus wat last-minute aanpassingen en dan toch maar een ander exemplaar kiezen. Een Ikea kastje in elkaar zetten kan toch iedereen?

De Hulk
In het magazijn aangekomen was de kleur die ik wilde er niet meer. Dus weer het plan wijzigen. Maar geen probleem. Teruggaan naar de winkel was wel het laatste wat ik wilde dus dan maar weer schakelen. Vervolgens moest ik het pakket uit het schap halen. Het zag er zo compact uit. En compact was het. Maar ook loeizwaar. Mijn innerlijke Hulk moest even naar buiten komen om dat ding op mijn karretje te kunnen laden. Hopen dat het in mijn kleine Panda zou passen. Na wat aanpassingen met de achterbank ging dat gelukkig goed. De eerste hobbel was genomen. Eenmaal thuis ging ik vol goede moed aan de slag. Het boekje lag klaar. Alle losse items gesorteerd. Dit moest mij lukken. Online had ik al gezien dat dit kastje binnen een uur in elkaar moest kunnen staan. Dat moest lukken. Toch?

De acrobaat
Een uur verder en ik had alweer tig schroeven eruit gehaald omdat ik de verkeerde had gebruikt. Hoe moest ik dat weten? In het boekje stonden schroeven. 16 stuks. Ik had twee soorten. Lange en kortere. 16 langere en 24 kortere. Dus ging ik voor lang. Pas bij de laatste schroef kwam ik erachter dat ik de kortere had moeten nemen. Pas bij het laatste schroefgaatje paste die langere niet. Dus hup, alles er weer uit. Een uur later en ik was nog niet eens op de helft. Sterker nog, ik denk dat ik nog niet eens op een kwart was. Dit was toch weer lastiger dan ik vooraf had verwacht. Door de warmte droop het zweet inmiddels uit alle poriën. De moed zakte me langzaam in de schoenen. Maar ik ging door. Bladzijde voor bladzijde worstelde ik verder. Plankje hier, schroefje daar. Tot je op een punt komt dat je eigenlijk met zijn tweeën moet zijn. Een kastje vasthouden terwijl je er een schroef in moet draaien voelt toch een beetje alsof je een acrobaat bent bij Cirque du Soleil. Na drie uur ging de laatste schroef van het eerste gedeelte erin. Maar wat ik ook probeerde, het lukte niet. De schroef ging keer op keer scheef. Ik kreeg het niet voor elkaar.

Het uilskuikentje
Op dat moment moest ik ernstig de neiging onderdrukken om te gaan smijten met onderdelen. Ik was het zat. Waarom lukt mij dit niet? Ben ik dan echt zo’n uilskuiken? Ik heb het op dat moment maar even gelaten. Na nog vijf aparte pogingen besloot ik toch maar de hulptroepen in te schakelen. Jammer genoeg paste het kastje nu niet meer in mijn auto dus moest ik mijn bloed, zweet en tranen weer deels ongedaan maken. Ik kon, wanneer ik alleen de onderkant mee zou nemen, de kast daarna weer in elkaar zetten. Dan zou de schroef er recht inzitten. Maar zou ik dat kunnen? Ik moest dan immers afwijken van het boekje en met boekje was het al bijna onmogelijk. Bij elke stap die ik zette met het demonteren maakte ik een foto. Zodat ik daarna kon zien wat waar moest. Uiteindelijk bleek ook die scheve schroef een tweemans klus te zijn. De een hield het vast terwijl de andere draaide. En met behulp van mijn foto’s heb ik hem daarna thuis zelfs weer in elkaar gekregen. En zo kwam het dat ik, vijf uur later dan gepland, toch een mooi schoenenkastje had.

Vandaag wordt die aan de muur gehangen. Maar dit keer ga ik niet eigenwijs doen en het zelf proberen. Ik heb nu direct hulptroepen ingeschakeld. Want soms, heel soms, is het oké om toe te geven dat je iets gewoon niet kan. Hoe vaak je het ook probeert. Soms is je best doen, gewoon niet goed genoeg.