Column(250): Onbetaalbaar!

Je kent de reclames vast nog wel. De reclame waarin een vader zijn zoontje meeneemt naar een voetbalwedstrijd. Aan elke deel van de dag hangt een prijskaartje. Maar de blik op zijn gezicht? Die is onbetaalbaar. Voor de rest is er Mastercard. Zo voelde het uitje met mijn dochter verleden week. Althans uitje… Als je een tripje naar de spoedeisende hulp zo mag noemen.

Dat de zorg onbetaalbaar aan het worden is, dat is wel duidelijk. De premie gaat volgend jaar weer omhoog. Maar niet alleen de premie is onbetaalbaar. En wat krijg je ervoor terug? De zorg holt hard achteruit en NEE, dat heeft niets te maken met de mensen die zich met hart en ziel inzetten.

Terug naar ons avontuur op de spoedeisende hulp. Het begon allemaal met het stoten van een teen. Een vloek, mompel, grom moment want, zoals wij allemaal weten, kan het stoten van de kleine teen behoorlijk pijnlijk zijn. Zo pijnlijk zelfs dat alle kleur uit het gezicht van mijn dochter verdween. Bij mij gingen niet direct alle alarmbellen af. Het doet nu eenmaal zeer. Maar toen ik haar die middag van school moest halen en ze nog steeds strompelde, had ik wel een voorgevoel dat het niet helemaal lekker zat.

SEH
Dus de volgende ochtend maakte ik een afspraak bij de huisarts. Na drie rondjes te hebben gereden hadden we eindelijk een parkeerplaats. De afspraak was kort maar krachtig. We moesten door naar het Vlietland voor foto’s. Zogezegd, zo gedaan. We waren snel aan de beurt en voor we het wisten waren we aan het wachten op de uitslag. De verpleegkundige kwam en vertelde ons dat de radioloog een kleine fractuur had gezien in het middenvoetsbeentje. Balen. We mochten direct door naar de SEH. Inmiddels zat mijn dochter in een rolstoel, wat het in ieder geval een stuk makkelijker maakte om ons te verplaatsen.

Druk, drukker, drukst
Bij de SEH kregen we direct al te horen dat het druk was. In de wachtkamer zaten drie mensen, maar dat zegt natuurlijk niets. Het lange wachten was begonnen. En met lang bedoel ik ook echt uren. We waren voor tien uur in het ziekenhuis en rond lunchtijd zagen we de dokter. Een superaardige dame die er alles aan deed om mijn dochter op haar gemak te stellen. Zij haalde de foto erbij en sprak over een haarscheur in het teengewricht. Oké, de verspringende breuk was wat onverwachts, maar misschien had de radioloog zich vergist? Ze wees het aan op de foto. Vertelde erbij dat je het niet goed kon zien. En daar had ze gelijk in. Ik zag namelijk helemaal niks. Maar goed, ik ben dan ook geen dokter. We moesten weer terug naar de wachtkamer en wachten op de gipskamer. Daar zouden ze beslissen of mijn dochter in het gips moest of dat tapen afdoende zou zijn.

Honger
Inmiddels hadden we toch wel een beetje honger gekregen dus we vroegen of we even naar het restaurant mochten. Aangezien het wachten nog wel even zou duren was dat geen probleem. Eenmaal daar schrok ik oprecht van de woekerprijzen. 1 euro voor 1 simpele banaan. Bijna 2,5 euro voor een croissantje. Een klef wit bolletje kaas voor de prijs van een luxebroodje bij Monsieur Paul. Mijn honger verdween als sneeuw voor de zon. Ik begrijp dat bedrijven winst willen maken. Dat ze winst moeten maken om te overleven. Maar dit? Deze prijzen sloegen werkelijk alles!

Verspringende breuk
Na nog een uur wachten werden we uiteindelijk opgehaald door een nieuwe dokter. Bij had het weer over een breuk ergens anders in haar voet. Doordat het niet overeenkwam met het verhaal ging hij nogmaals kijken. Daarna nog een keer overleggen. Hij liep van hot naar her tussen verschillende patiënten. Tja, dat heb je als het druk is. Een hele tijd later kwam hij terug met de mededeling dat het waarschijnlijk toch niet gebroken maar gekneusd was. Wij zaten toen al ruim 4,5 uur in het ziekenhuis en hij had mij op dat moment alles kunnen vertellen. We waren het zat. Haar voet zou getaped worden en dan konden we gaan. De verpleger die dat kwam doen werd tijdens het tapen verschillende keren weggeroepen. Het gebeurde in gedeeltes. Gevolg was dat het gedraaid en schuin zat. Maar ik neem het hem niet kwalijk. Hij had het druk. Te druk. En dan is een voet tapen minder belangrijk. Hij deed zijn best om te roeien met de riemen die hij had.

Efteling
Ik bracht mijn dochter naar de auto en ging daarna naar de parkeerautomaat. Ik was gaar. Had honger en ik wilde gewoon naar huis. Na bijna 5 uur ziekenhuis was ik er wel klaar mee. Ik moest drie keer kijken naar het bedrag op het scherm voordat het tot mij doordrong. De voet had direct na het bekijken van de foto’s getaped kunnen worden en dan waren we al urenlang thuis geweest. We zijn van een verspringende breuk naar geen breuk gegaan. En ik mocht daarvoor bijna 12 euro aftikken voor het parkeren. 12 euro! Alsof ik daar voor mijn lol was gekomen.

Parkeren bij de Efteling is ongeveer net zo duur en dan heb je tenminste nog een leuke dag. Daar kies je voor. Ik kan me voorstellen dat die Mastercard reclame dáárvoor bedoeld was. Niet voor een bezoekje aan de Spoedeisende hulp!