Column(251): De wet van Murphy

Gaat er 1 ding verkeerd, dan gaat alles verkeerd. Of in mijn geval, gaat er 1 ding kapot, dan gaat alles kapot. Het lijkt wel of er sinds kort een vloek op mijn huis rust. Het een na het ander is het aan het begeven.

Zo gaf mijn oven onlangs de geest en terwijl ik nog aan het kijken was voor een nieuwe, had opeens ook de vaatwasser de geest gegeven. Niet veel later begon de buitenkraan te lekken. En als je dan denkt dat je alles gehad hebt, gaat het fonteintje binnen ook beginnen. Een hele natte plek onder het chiffon. Maar goed, dan heb je het toch wel gehad? Nee hoor. De badkraan blijft nog geen dag later ook de hele dag (en nacht) druppelen. Het kapotte schuurdakje en balkonnetje staan al even te wachten op vervanging dus nu is de lijst compleet. Om nog maar te zwijgen van de lege bankrekening straks na afloop.

Twee linkerhanden
En dan kom ik er weer achter dat ik, met mijn twee linkerhanden, toch echt wel wat (technische) kennis en handigheid tekortkom. Het internet is mijn orakel, maar zodra ze technische onderdelen gaan beschrijven stoppen mijn hersenen er acuut mee. Zelfs wanneer ik aan het kijken ben voor vervanging van het een en ander. Nis hoogte, diepte, frontplaten, volledig geïntegreerd, allerlei termen vliegen me om de oren. Om de diepte te kunnen meten moet de vaatwasser van zijn plek. Hoe? Dat wordt er niet bij gezegd. Ja, ik weet het, ik voldoe wat dat betreft echt aan het stereotypische beeld van een vrouw.

Vakkennis is duur
En het feit dat ik niet zo handig ben gaat me straks ook aardig wat extra kosten. Logisch. Je betaalt voor kennis. En vakmannen (of vrouwen) zijn nu eenmaal schaars. Ik moet steeds denken aan wat ze zeggen: “een schroefje dat vervangen moet worden kost niet zoveel. Weten welk onderdeel kapot is, dat kost een stuk meer”. En zo is het ook. Al ben ik, over het algemeen, eerder geneigd om iets direct volledig te vervangen dan uit te zoeken hoe het gerepareerd kan worden. Het is een risico. Ga ik een monteur inhuren die voor honderden euro’s het gaat maken met het risico dat het een maand later alsnog vervangen moet worden? Of koop ik, voor een klein bedrag daar bovenop, gelijk een nieuwe? Vaak kies ik voor het laatste. Ook omdat ze mij alles wijs kunnen maken en ik inmiddels mijn portie “beunhazen” wel gehad heb. Mensen die gouden bergen beloven maar uiteindelijk ook maar gewoon iets doen.

De beunhaas
Zo vergeet ik nooit meer het eerste huis wat ik kocht. Dat was van een pandjesbaas die het voor weinig geld op de veiling had gekocht. Hij gooide er een zooi mensen in om het op te knappen en verkocht het toen weer door. Aan mij. Toen ik net de sleutel had gekregen wilde ik eerst het ergste schoonmaken. Ik deed mijn gloednieuwe stofzuiger in het stopcontact en…. Niks…. Ook bij een volgend stopcontact deed hij het niet. Dus ik ging, redelijk geïrriteerd, terug naar de winkel. Ik stond mooi voor “lul” toen ze hem daar wilde proberen en hij het zonder problemen deed. Hoe dan? Eenmaal terug thuis bleek dat alle nieuwe stopcontacten gewoon wandcontactdozen waren die op de muur waren bevestigd. Zonder draad. Uiteraard was dat een verborgen gebrek, dus ik ging terug naar de pandjesbaas. Het uiteindelijke resultaat was allemaal dikke kabels die op mijn muur waren bevestigd naar de stopcontacten toe. De gebreken en oplossingen die volgden, daar zou ik een boek over kunnen schrijven. Toegegeven, de vakmensen die ik inhuur zijn wel anders dan die van de pandjesbaas. Ik hoef niet voor een dubbeltje op de eerste rang te zitten. Maar het feit blijft wel dat ze me alles wijs kunnen maken. En helaas doen sommige dat dus ook.

Gezocht
Dus nu maar op zoek naar een betrouwbare witgoed monteur, timmerman en loodgieter. Of iemand die alles kan. Een handige Harry (of Hariette). En dan hopen dat ze op korte termijn tijd hebben. Want zonder oven of met een lekkende kraan, daar kan ik prima mee leven. Maar zonder vaatwasser? Dat is toch wel even een ander verhaal!