Column (36): Het leed dat zwemles heet

column nr: 36

Ga ik mijn vingers hier daadwerkelijk aan branden? Ja, ik geloof het wel. Al moet ik mezelf bedwingen om niet te schrijven over de protesten tijdens de intocht van zaterdag. Wat bezielt mensen? Het laatste wat ik wil is mijn mening geven over de kleur van Piet. Of hij nu zwart is of niet, ik wil gewoon een gezellige intocht voor mijn dochter. Om dat dit jaar te kunnen verzekeren, gingen wij, wederom, naar een buurgemeente. Dezelfde gemeente waar mijn dochter wekelijks het zwembad in moet duiken. MOET, want zo ziet ze het verplichte nummertje inmiddels.

Week in, week uit zitten we op een te vroeg tijdstip in een te warm zwembad hopend dat het einde in zicht komt. Althans, mama zit weg te zweten, maar dochterlief vindt het water toch wel heel erg koud. Met blauwe lippen en bibberende ledematen neemt ze de zoveelste sprong in het diepe. Ik kijk lijdzaam toe hoe mijn kind haar uiterste best doet, hopend dat ze een felbegeerd lintje erbij krijgt. De eerste maanden ging ze als een speer. Er werden ons nog wel even wat privélessen aangesmeerd, want springen in het diepe bleek toch nog wel een “dingetje”. Zo gezegd, zo gedaan en ze sprong, letterlijk, weer vooruit. Die progressie verdween echter als sneeuw voor de zon toen de vaste zwemjuf ermee ging stoppen.

In die maanden erna heeft ze meer juffen gezien dan dat ze badpakken heeft en geloof me, dat zijn er nogal wat. Maar goed, we gaven hun het voordeel van de twijfel. Er was een personeelsprobleem. Niks aan te doen. Behalve dan dat ik natuurlijk wel alle maanden het volle pond mocht betalen. Zo werd hun probleem ook ons probleem, maar ja, je wil toch dat diploma. Mijn dochter vond het overigens niet erg hoor, die maakte gretig gebruik van alle aangereikte handjes.

Uiteindelijk zorgde een spoedcursus en een wisseling van de wacht met vaste krachten weer wat progressie. Dat bleek ook wel op vakantie. Als een echte waterrat zwom ze mij er aan alle kanten uit. Hoekduik? Geen probleem. Moeiteloos kwamen de enkels uit het water en stuk voor stuk werden de duikstokjes opgevist. Schoolslag? Ze ging als een speer. Waar de conditie van mama duidelijk een stuk minder was, wist zij van geen ophouden. Oké, toegegeven, bij de borstcrawl leek het meer op een katje dat op het punt stond te verzuipen. Niet dat ik daar over kan oordelen hoor, want ondanks dat ik toch echt mijn B diploma heb, is dat een vaardigheid die ik vroeger NOOIT geleerd heb.

Op zwemles bleven de beloofde bandjes echter uit. Elke les heb ik een teleurgestelde dochter want ze doet toch haar best? En wat er nu nog beter moet? We hebben geen idee. Eenmaal in het laatste badje blijken adviezen en tips namelijk niet meer gegeven te worden. Althans, niet aan mijn dochter. Elke baan wordt slordiger omdat dochterlief zelf een invulling geeft aan wat ze dan ‘verkeerd’ doet. Ze probeert van alles maar zonder resultaat. Ze zwemt niet meer voor de lol, niet meer om het te leren, maar puur en alleen voor lintjes. Ook ik zit me op te vreten. Standaard begint de les te laat. Om en nabij vijf minuten. Nu hoor ik je denken, wat is vijf minuten? Maar als je een taart haalt bij de Hema en er is 1/6 punt uit, maar je moet wel het volle pond betalen, denk je er dan nog steeds zo over?

Al met al zijn we er beiden wel een beetje klaar mee! Mijn doel was dat ze leerde zwemmen en dat kan ze. Daarbij hanteert elke zwemschool compleet andere eisen. Nooit geweten dat daar verschil in zat. Ik ging er stom genoeg vanuit dat het een beetje werkt als bij een rijbewijs. Je kunt bij 10.000 verschillende scholen lessen, maar het examen is voor iedereen gelijk. Met zwemmen werkt dat echter niet zo. Waar ze bij de een al wel bijna een diploma op zak zou hebben, is dat bij de ander nog niet eens in zicht. Dus kreeg ze van mij de keus; stoppen of doorgaan.

Misschien stom, zo vlak voor de eindstreep. Maar moet ik dan een ongelukkig kind dwingen en zo juist zorgen dat ze met tegenzin gaat zwemmen? De tranen die elke week vloeien omdat ze weer overgeslagen is zijn bijna voorbij. Nog twee lessen en dan is ons avontuurlijke uitstapje bij onze buurgemeente eindelijk voorbij. Honderden euro’s armer maar wel een kind dat kan zwemmen rijker. En dat diploma? Ach, dat is slechts een papiertje waarvan de eisen toch elke keer weer wisselen.

Deze mama kan het weten. Want met mijn oude B diploma zou ik alsnog faliekant falen voor het A van tegenwoordig en ik ben toch nog nooit verzopen!