Column: Kind van de rekening

“Gemeenten niet klaar voor overgang jeugdzorg in 2015” lees ik in de krant deze week. Het baart me zorgen en houdt me bezig. Krijgen de kinderen en hun ouders straks wel de zorg die zo nodig is? Gaat dit leiden tot problemen voor het kind of de omgeving? Kon dit nu allemaal niet anders geregeld worden?

En dan denk ik aan mijn dochter die een opleiding tot pedagogisch medewerker jeugdzorg volgt. Ze loopt op dit moment stage op een cluster 4 school, middelbaar onderwijs voor kinderen met ernstige gedragsstoornissen en/of psychiatrische problematiek. Een pittige stage.

Neushoorns
Doodmoe komt ze soms thuis, vol verhalen. Over een meisje van 14 dat stemmen hoort die haar opdrachten geven. Over een jongen, van dezelfde leeftijd, die apart moet zitten in de klas om zo min mogelijk prikkels te krijgen. Over een meisje dat voornamelijk over neushoorns praat. Kortom, geen doorsnee beginnende pubers.

Vaak zie ik op sociale media berichten langskomen over vaccinaties die voor autisme verantwoordelijk zouden zijn. Over ouder en artsen die kinderen zomaar etiketjes opplakken en ze vol stoppen met medicatie. Die berichten raken me altijd, als moeder van twee bijzondere kinderen.

Mensen horen wat ze willen horen en nemen dit klakkeloos over. Ik spreek niet tegen dat het lijkt of tegenwoordig elk kind “iets” heeft. Maar is het ook niet zo dat tegenwoordig zoveel meer van kinderen verwacht wordt dan vroeger? Dat kinderen meer prikkels krijgen? Ik was vroeger een droomstertje maar ik kreeg ook de kans om te dromen.

Een taaie klus
De kinderen op de school bij mijn dochter hebben echt zorg nodig. Het is een taaie klus voor professionals, laat staan voor ouders die er dag en nacht mee te maken hebben. En hoe moet het met de kinderen van ouders die het opvoeden niet aan kunnen? Er is veel kritiek op jeugdzorg en juist de schrijnende gevallen waar het niet goed gaat halen het nieuws.

Een gevoelig onderwerp is het. Ik lees het artikel door en word er niet vrolijk van. De transitie, kanteling of hoe we het ook noemen is ingewikkeld. Wie wordt hier nu eigenlijk echt beter van? Hoe kan dit worden opgelost zodat iedereen de hulp krijgt die nodig is?

Etiket
Niemand wil een etiket op zijn of haar kind geplakt. Maar soms is het nodig om de juiste hulp te krijgen. Als overbelaste mantelzorgende moeder was ik erg blij met de mogelijkheid om via het PGB (persoonsgebonden budget) ondersteuning in te huren. Om met het rugzakje (leerling gebonden financiering) extra hulp op school te krijgen voor mijn kind.

Als ouder is het belangrijkste dat je kind gelukkig is, zich niet opgejaagd voelt door het prestatiegerichte schoolsysteem. Ik ben blij dat we de hulp konden krijgen die nodig was. En nu? Ik ben trots op mijn kinderen, wat een kanjers zijn het. Ik hoop oprecht dat de jeugdzorg snel goed geregeld wordt.

Is Maassluis er klaar voor?