Column(124): Als je later groot bent

column nr: 124

Als je later groot bent… Een zin die mijn ouders vroeger veelvuldig gebruikte. Dat snap je later als je groot bent wel. Daar ben je nog te klein voor maar later. Je mag wel alles eten, maar niet alles weten. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Als kinderen klein zijn probeer je ze zo goed mogelijk voor te bereiden op wat komen gaat. De juiste informatie geven op het geschikte moment blijkt nog best een opgave. Wanneer begin je met echt een antwoord geven op de vraag hoe kindjes gemaakt worden? Hoe en wanneer bereid je ze voor op het volwassen leven?

Hoe goed je jouw kind ook voorbereid, hoe erg je ook je best doet, ze gaan op hun plaat. Hoe dan ook. Ergens leren ze een les waar jij ze niet op voorbereid hebt. En hoe dan ook komen ze achter dingen die jij vergeten bent mee te geven.

Zo had ik geen idee dat het “verval” al begint vanaf een jaar of dertig. Ik dacht altijd dat fysieke ongemakken pas begonnen wanneer je de vijftig gepasseerd zou zijn. Maar realiteit is dat het lijf vanaf de grote 30 al mankementen begint te vertonen. Als ik dat had geweten.

Waar ook niemand mij voor gewaarschuwd had was het feit dat het verzinnen van het avondeten oprecht een hels karwei is. Vroeger heeft mijn moeder met enige regelmaat gevraagd wat wij wilden eten. Niets liet haar meer gefrustreerd achter dan onze “maakt niet uit”. Ik begreep dat nooit. Dacht altijd dat het heerlijk zou zijn om zelf elke avond te mogen bepalen wat ik wilde eten. Tot ik zelf moeder werd. Tot ik zelf iedere dag met diezelfde vraag geconfronteerd werd. Wat een gedoe om elke dag iets lekkers, voedzaams en bij voorkeur gezonds op tafel te zetten wat geen “gadver, ieeeuwww,  bah , niet dat” oproept bij de jongere generatie aan tafel.

Ook begrijp ik nu waarom kleding niet in de wasmand hoeft te belanden na drie minuten dragen. Of het feit dat die ene lievelingsbroek niet op commando binnen een paar minuten schoon en droog weer in de kast kan verschijnen. The never ending story van de wasmand. Het voelt nu als een soort overwinning wanneer alle wasmanden leeg zijn. Een euforisch gevoel dat gemiddeld maar een paar minuten duurt voor er weer verdwaalde kledingstukken in gedeponeerd worden.

De voortdurende stroom aan rekeningen is nog zoiets waar ik niet op voorbereid was. Voor ik op mezelf ging dacht ik alles goed uitgezocht te hebben. Ondanks dat dat alweer bijna vijftien jaar geleden is, kom ik nu nog steeds regelmatig voor verrassingen te staan. Boodschappen lijken met de week duurder. Gemeentelijke lasten schieten elk jaar de lucht in. Maar ook die koelkast die het al na vijf jaar begeeft of de laptop die na drie jaar trager dan traag is, moeten vervangen worden. Hoe goed je ook budgetteert, de verrassingen blijven komen.

Volwassen worden is niet makkelijk. Met mijn 37 jaar leer ik nog steeds iedere dag. Mijn huis is niet spik en span. Mijn wasmanden zijn zelden of eigenlijk nooit leeg. We eten lang niet iedere dag iets lekkers/ voedzaams/ gevarieerd of gezonds. En bovenal, ook ik maak fouten. Maar dat is dan weer iets wat ik mijn kind wel al jaren probeer mee te geven: Fouten maken moet! Daar leer je van. Elke dag weer. Zelfs als je 37 bent!Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]