Column(43): SingleMom, wat is jouw superkracht?

column nr: 43

Wat vinden jullie van een alleenstaande ouder? Het stereotype is een alleenstaande moeder die thuis zit, alimentatie trekt en verder vooral haar handje ophoudt. Veel mensen oordelen of beter gezegd veroordelen deze groep. Werk je fulltime om te zorgen dat er brood op de plank komt? Wat ben je toch een monster dat je jouw kind zo veel naar de opvang brengt! Heb je geen betaalde baan? Schande dat je van de centen van de belastingbetaler leeft! Het is nooit goed.

Is de vader wel in beeld? Zo zielig dat ze van het ene huis naar het andere moeten. Zo sneu, kinderen zijn altijd de dupe. Had je niet beter na kunnen denken voor je met je benen wijd ging?

Is de ex in rook opgegaan? Ach, zo zielig, een kind heeft zijn/ haar vader nodig. Het is nooit goed genoeg.

“Zo knap hoe je dat allemaal alleen doet! Mijn man werkt fulltime en is vaak op zakenreis dus ik weet precies hoe jij je voelt!”

Natuurlijk is het ouderschap voor iedereen zwaar. En niet lullig bedoeld, maar NEE, je hebt GEEN idee hoe het is. Er 24/7 alleen voor staan is niet hetzelfde als een partner die veel werkt. Dat moeten wij namelijk ook, naast het zorgen voor de kids. Een alleenstaande ouder doet het werk voor twee, ALLEEN. Geen verantwoordelijkheden delen, geen spontane avondjes weg. Niet samen beslissingen maken, geen zorgen of taken verdelen. Alles alleen, altijd en overal.

Ik ben ook zo’n alleenstaande mama. Zo eentje die rennen, springen en vliegen hoog op haar to-do lijstje heeft staan. Zo iemand die keihard werkt om te zorgen dat het haar kind aan niks ontbreekt en die tegelijkertijd probeert haar alle tijd en aandacht te geven die zij verdient. Sommige dagen gaat dat makkelijk, andere dagen ben ik slechts één omgestoten glas verwijderd van een totale mentale inzinking. En dan heb ik nog geluk. Want ik heb een hele grote groep lieve mensen om me heen die mij dag en nacht bijstaan. Dat is helaas niet zo voor iedereen.

Maar ongeacht de omstandigheden, ongeacht werk, inkomen, opleiding of netwerk om ons heen hebben we allemaal 1 ding gemeen. We hebben de superkracht om door te gaan terwijl we eigenlijk niet meer kunnen. Soms valt er weleens een bordje uit de lucht omdat die honderd en één bordjes lastig hoog te houden zijn. Soms gaan we kruipend verder, maar verder gaan doen we. Dat is onze geheime superkracht!

Ik merk het nu aan mezelf. Sinds ik ziek ben kan ik niet meer rennen, springen en vliegen. Het is nu overleven in plaats van beleven. Maar dat maakt niet uit. Ik doe het voor mijn kind. Elke slapeloze nacht, elke traan, die was en is voor mij. Daar staat tegenover dat ook elke lach, elke knuffel en elke kus aan mij toebehoort. Periodes waarin ik mij machteloos heb gevoeld, opgebrand, euforisch en blij. Dagen waarin ik niet meer wist hoe ik het moest doen. Me schuldig voelend over alles. Tegenover mijn werk als ik weer eens moest bellen dat ik niet kon komen omdat ze ziek was. Schuldig ten opzichte van haar omdat ik al zo veel “weg” was. En nu, nu ik ziek ben voel ik me nog steeds dagelijks schuldig. Hoe moet dat als ik straks niet meer kan gaan werken? Tegelijkertijd zie ik een artikel dat alleenstaande straks lastiger aan een sociale huurwoning komen. Kan ik dit blijven betalen? En zo niet, wat dan? Schuldig als ik moe ben. Schuldig dat ik niet kan werken. Schuldig dat ik nu wel vaak denk, dat ik het niet trek. Opgeven kan niet. Mag niet. En voor even voelt deze single super mom zich niet zo super meer.

Daarom ben ik ook zo blij dat er mensen zijn die opkomen voor mensen zoals ik. Voor een heel grote groep die uiterst kwetsbaar is. Want wat als mijn inkomen straks wegvalt? Waar moeten wij dan wonen? Wie betaalt dan mijn rekeningen?

En in plaats van alleen maar te klagen en op facebook in de pen te klimmen gaan zij actie voeren. Geen gele hesjes, maar in het roze. De kleur die staat voor kracht. Met een grote groep single super moms gaan ze op 5 maart naar Den Haag om aandacht te vragen voor onze grote groep super vrouwen. Samen strijden we voor economische zelfstandigheid en een eerlijkere zorgverdeling. Helaas heb ik niet de energie om mij fysiek aan te sluiten, maar op deze manier kan ik toch digitaal mijn steentje bijdragen.

Wil jij je aansluiten en jouw geluid laten horen? Neem dan een kijkje op

Alleenstaande mama zijn is mijn superkracht. Wat is die van jou?