Column(49): Vleugel met vleugels

‘Als je wilt mag je de vleugel hebben’. Het is een appje van mijn broer. Kort en krachtig. Onlangs is onze liefste vader overleden. Hij was muzikant en ons ouderlijk huis herbergt nogal wat muziek-instrumenten. Hij speelde piano, orgel, trombone, accordeon.. een kleine greep. Mijn moeder speelt geen piano en ze wil de woonkamer veranderen. In de nieuwe vorm is geen ruimte meer voor de vleugel.

Ik weet nog hoe die vleugel er kwam. Jaren geleden bezocht mijn vader trouw een oude componist, de heer Citroen. Deze charmante heer woonde met zijn dementerende vrouw in een serviceflat vlakbij. Mijn vader had het te doen met meneer Citroen nu de communicatie met zijn vrouw zo beperkt was als gevolg van haar ziekte. Mijn vader bezocht hem wekelijks. Samen voerden ze gesprekken over muziek, hun gedeelde vak en passie. Ze luisterden klassieke muziek en meneer Citroen knapte op van die bezoekjes. Toen hij overleed liet hij zijn kleine, zwarte vleugel aan mijn vader na.

We hadden toen echter al een flinke piano in huis staan, de oude studiepiano van mijn vader, maar die kwam mijn kant op, zodat de vleugel een plekje kreeg. Flashbacks van papa met de kleinkinderen achter de vleugel. Zijn mooie handen. Echte ‘pianovingers’ en de kleine handjes ernaast. Ze kijken elkaar aan. Glanzende ogen, een lach en een knipoog. Zo gaat het goed. Ik moet even slikken. Zucht. Mijn papa. De liefste.. En nu moet de vleugel verhuizen. Jammer dat het ding geen vleugels heeft.

Ik app mijn broer. ‘Ik heb wel belangstelling maar ik overleg het even’.

Het is een drukke week, ondanks de herfstvakantie. Onze tweede dochter heeft zich, met haar harp, ingeschreven voor het Jong Talent Concours Maassluis. De voorspeeldagen beginnen maar door de wisselende temperatuur in huis zijn er de laatste weken enkele snaren van haar grote harp gesprongen. Dat is een vreemde gewaarwording en heel vervelend want een nieuwe snaar is kostbaar (variërend van ca €5-30,- per snaar), lastig op te zetten en niet zomaar in huis. Gelukkig zijn we ook in het bezit van een kleine ’troubadour’ reisharp en kan onze dochter toch haar stuk blijven oefenen maar het blijft een beetje behelpen. De klankkast is kleiner, de klank lichter en de aanslag ook. Dat zal even wennen zijn wanneer ze weer aan de zware snaren mag ‘plukken’.

Op zaterdag rijden we naar Rhenen voor een revisie van de grote harp, bij harpwinkel de ‘Zingende Snaar’. Er wordt een nieuwe darmsnaar opgezet maar deze moet keer op keer gestemd, aangedraaid, gestemd en weer aangedraaid worden. Er zit steeds weer speling in waardoor de toon verlaagd.

Maandag 24 oktober. Het regent pijpenstelen. De harp moet straks toch echt de auto in. Als dat maar goed gaat. Stofhoes er omheen. Banken omlaag. Harp in de auto schuiven. Steekkarretje erbij voor het transport. De massief houten harpkruk. Die is speciaal op hoogte. Muziekstatief. Tas met bladmuziek en stembenodigdheden. Oh ja. En dan moet mijn dochter ook nog mee. Ik ga wel op de fiets.

Het is een mooie avond. Nog even opwarmen, inspelen. Gelukkig mogen we een ruimte gebruiken op de begane grond. Dat scheelt weer. Een laatste keer de nieuwe snaar stemmen. Daarna zetten we de harp klaar op het podium in de grote zaal. Het concours begint. Deelnemers mogen 6-8 minuten voorspelen. We genieten van een uur vol muziek. Een buiging. Applaus. En dan mag de harp de auto weer in. Jammer dat het ding geen vleugels heeft.

Een Chinees meisje stapt kwiek met haar viooltje de deur uit. Naar buiten.

‘Je kunt maar beter viool spelen, zeg ik tegen mijn dochter. Of dwarsfluit’.

‘Wat dacht je van een vleugel?’, lacht ze, ‘Met vleugels graag!’