Column(62): Uit de klas

Yvonne BBHH, daarom valt Cindy voor haar in, waarvoor dank

redactie

Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.

Klik voor de definitie van een column

  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist - mogelijk tussen de regels door -  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.

• De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
• Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
• Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
• Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.

Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia

“Juffrroouuhoouw!” Er klinkt een sirene links in het lokaal. “Hè,” ik zucht. Beetje jammer zo aan het begin van de instructie. “Nouhouw! Hij doet het weer!” Ik kijk op, naar een verhit hoofd met vreselijk boze ogen. Ze kijkt mij en haar buurman, de boosdoener, verwijtend aan. Als ze vuur kon spuwen, zouden we de klos zijn. Boosdoener in kwestie verblikt of verbloost niet. “Hij zit met zijn vingers ‘de hele tijd’ op mijn tafel!”

En inderdaad, ik zie een paar kleine vingertjes stiekempjes naar de scheiding tussen beide bureautjes glijden. “Nouhouw!”

Boosdoener zelf kijkt me quasi-onschuldig aan. “Zeg broer, ben jij al dat geluid naast je ook niet een beetje zat aan het worden? Ik wel namelijk! Hou die vingers voorlopig even een poosje lekker bij je, zodat we verder kunnen, ja?” Hij knikt, onbewogen. Tuurlijk, hij is ook de beroerdste niet.

Ik kijk nu de sirene met de boze ogen aan. Roder worden kan ze niet. Witheet is ze. Het grote onrecht! Ik twijfel. Zal ik de weg inslaan van: meid, maak je toch niet zo druk, dan stopt ie er vanzelf wel mee? Want dat het vooral heel geinig is dat er direct verbaal én non-verbaal reactie komt, is wel duidelijk. Wat hapt ze toch lekker. Ik hoor hem bijna gniffelen, maar hij houdt vooralsnog de onschuldige blik vast. Ik zou ook iets kunnen zeggen over de manier waarop je voor jezelf opkomt. Want deze toon gaat niet werken, vermoed ik. Een wat stevigere, beheerstere aanpak zou zomaar het gewenste effect kunnen hebben.

Ik vrees in dit geval dat beide adviezen tegen dovemansoren gericht zijn. De vurige kleur van haar wangen geven niet de indruk dat er nog veel redelijkheid mogelijk is. Ze is waarschijnlijk veel te boos om nog iets te kunnen horen. Dat wordt dan nog maar eens een klassikale les in communiceren, besluit ik.