Column(72): Groot maar Klein

Onlangs waren mijn man en ik twee avonden achtereen weg van huis. Onze dochters zijn inmiddels 15 en 13 jaar en ons zoontje; ‘de Benjamin’, is 11 jaar oud. Ze redden zich wel. Nu hadden we vooraf gekookt dus ze konden, bij wijze van spreken, zo aanschuiven. De meiden bezitten ieder een smartphone en konden ons, met dringende vragen, bereiken.

Eenmaal weer thuis, laat in de avond, lag het spul op bed. Ik ging even boven kijken en liep de trap op. Op de overloop zag ik het licht. De slaapkamerdeur van ons zoontje stond wijd open en daar lag hij, half onder de dekens vandaan, met de lamp nog aan. Onze knul uit groep 8. Groot maar ook nog klein. Had op ons gewacht. Normaal gesproken sluiten we de dag samen af met een routine. Die viel nu weg.

We starten ook op met een routine. Te midden van alle chaos hoor, moet ik eerlijk zeggen. Maar toch. Het zijn de kleine dingen. Samen bidden en danken voor en na afloop van de maaltijd. Dat is er een van. In de voorbereiding, tijdens het koken, neemt onze jongste dochter dagelijks plaats achter de harp. Voor haar een mooi moment om los te komen van de dag. Het alledaagse. Ons zoontje speelt ieder ochtend op zijn gitaar. Hij gaat er echt voor zitten, meestal rond 7.50u. Hij verstaat de kunst het altijd zó te laten klinken alsof hij alle tijd van de wereld heeft. Ook rond 8.10u wanneer hij bijna naar school toe moet.

Vanuit de hemel zie ik papa, onze muziekopa, glimlachen. Muziek kent geen haast. Kent geen tijd. Niets vinden wij meer storend dan parels van liedjes op de radio die steevast worden afgekapt door reclame of het volgende interview. Laat het klinken! Geef het de tijd. Speel (het) anders niet.

Ik ben dan ook steeds dankbaar dat ik (op)gewekt mag worden door de meditatieve gitaarmuziek van mijn jongste. Die laat zich niet gek maken. Niet door de klok. En opa glimlacht. Onze oudste zingt, altijd en overal. Die vult zo haar tijd. Zingt van zich af.

Muziek maken, zingen. Het is een natuurlijke manier om je los te maken van de chaos. Het nieuws. De klimaatcrisis. Overstromingen. Aardbevingen. Ontploffingen in Rotterdam. Geldzorgen. Studiedruk. Prestatiedwang. Roddels op Tik Tok Gossip en noem maar op. Het kan naast elkaar bestaan. 

Natuurlijk zijn er diverse vormen die zich hiervoor lenen. Wandelen is er ook zo een. Banen zwemmen. Kleuren of boetseren. Iets waarbij je los kunt komen van wat er om je heen is. Iets dat ontspanning faciliteert. Inspanning en ontspanning. Een mens is maar een mens. Groot maar ook nog klein. Tot grote dingen in staat maar ook een stipje in de tijd. We kunnen veel maar willen soms teveel. Menen dat we moeten, maar..

.. hoe zijn we eigenlijk bedacht. Ontworpen? Kijk naar de mens. Hoe klein het lichaam. Hoe kort het leven. Hoe groot de aarde. Hoe lang de eeuwigheid. Hoe zijn we bedacht? Mijn vader zou glimlachen. Dat je er bent. Dat je er was. Was van betekenis. Is van betekenis. Toen. Nu. Straks. In het moment. Maar niet iets om over te zorgen. Leg dat maar in handen van de Heer. 

Niemand kan oordelen over de waarde van het leven. De waarde van jouw leven. Over hoe jij daaraan invulling geeft. Oordelen kan altijd. Maar wat is het waard? Mijn vader deed een heleboel niet. Zijn leven lang. Hij maakte muziek. Dat wel. En lachte. Hij is niet meer onder ons. Wat hij naliet blijft een leven lang.

Dankbaar leer ik daarvan.