Column(97): Nieuw vriendje

column nr: 97

Mijn laptop overleed vorige week. Na zes jaar trouwe dienst was hij het zat. Hij gooide zijn kont tegen de krib en besloot gewoon niets meer te doen. Paniek! Al mijn bestanden. Mijn leven van de afgelopen zes jaar stonden op dat ding. Wat ik ook probeerde, hij had er echt geen zin meer in. Zelfs een laatste reddingspoging mocht niet meer baten. En helaas voor mij ben ik nu heel veel digitale bestanden kwijt. Eigen schuld, dikke bult.

Ik ben namelijk niet altijd de beste eigenaar geweest. Zo was ik laks met het scannen naar virussen (sorry broer, ik had moeten luisteren) en ook opschonen was niet aan mij besteed. Ik deed ermee waarvoor ik hem nodig had, maar niet altijd wat nodig was.

Nadat de eerste paniek voorbij was, werd het tijd om te kijken voor een nieuwe. Iets wat ik normaal gesproken met liefde uitbesteed aan mensen die er wel verstand van hebben. Maar gezien het feit dat ik nu computer-loos was, was enige haast geboden. En niet iedereen heeft direct tijd. Dat snap ik. Dus ging ik zelf op jacht. Pagina na pagina schoot voorbij. Het technische gedeelte is sowieso Chinees voor mij dus dan maar de reviews lezen. Al snel kwam ik tot de conclusie dat de vereisten snel EN goedkoop niet samengingen. Zoals alles in het leven eigenlijk. Klachten over de accuduur waren direct reden om door te scrollen. Ik wil geen laptop die steevast aan de beademing ligt. Ook klachten over het gebrek aan opslag scoorden met drieduizend plus foto’s van dochterlief niet hoog. Uiteindelijk moet ik bekennen dat ik door de bomen het bos niet meer zag en gewoon op bestellen heb geklikt. Op hoop van zegen.

Een bekend merk bij een bekende winkel. Dat moet goed komen toch? De (web)winkel in kwestie heb ik nog meegemaakt toen ze nog in de kinderschoenen stonden. Tijdens de uitreiking van de ondernemer van het jaar, 14 jaar geleden, gingen zij er met de hoofdprijs vandoor. Inmiddels zijn ze groter dan groots. Niet altijd iets goeds overigens. Bij grote bedrijven ben je veelal een nummer en service is dan iets geworden wat ze in het verleden op de kaart hadden staan. Zou dat nu ook zo zijn?

Na mijn bestelling kreeg ik ontvangstbevestiging en tips voor bezigheidstherapie voor de ongeduldige klant. Hilarisch. Het begin was in ieder geval goed. Vervolgens kreeg ik netjes een mail wanneer de fietser zou komen. Heel milieubewust.

De volgende dag was het dan zover. Mijn nieuwe vriendje zou bezorgd worden. Waarbij ik vooraf uiteraard plechtig beloofd heb om beter voor hem te zorgen. Op het voorspelde tijdstip gaat de bel. De fiets is in mijn hoofd vervangen door een auto want het regent pijpenstelen. Het komt echt met bakken uit de hemel. Ik doe de deur open en schrik. Voor mij stond een verzopen katje. Een aardig katje, maar wel echt verzopen. Ingepakt in een regenpak waarbij alleen de ogen nog zichtbaar zijn. Het water druipt aan alle kanten van haar af. En in plaats van chagrijnig te zijn door het natte pak, staat ze daar met een stralende lach. Ik krijg spontaan medelijden met het meisje. Dankbaar dat ze mijn nieuwe vriendje zo snel bij mij bezorgd heeft maar ook een beetje schuldig. Hopende dat ze niet voor minimumloon een takkeneind door de zeikregen heeft moeten fietsen.

Als jullie mijn column lezen, dan is het mij in ieder geval gelukt om alles te installeren. Als ik mij aan mijn belofte heb gehouden, dan staat deze vervolgens ook nog eens netjes in een apart mapje opgeslagen op mijn computer. De virusscan heb ik helaas nog niet uitgevoerd. De code daarvoor moet ik nog doorgestuurd krijgen. Die heeft wel wat vertraging opgelopen. Maar gelukkig voor de bezorgers krijg ik die gewoon digitaal. Dat scheelt weer een nat pak.